Koningsdag

06.15 uur en ik zit beneden. Op zich niet zo vreemd op 27 april, maar terwijl bijna heel Nederland zich klaar maakt om op een kleedje in de stad te gaan zitten blauwbekken, om naar een muziekfestival te gaan, om zich lam te zuipen in de kroeg of om te gaan werken, kan ik gewoon al een tijdje niet meer slapen. En dat nadat ik pas tegen enen sliep.

Op deze Koningsdag mag ik me om 10.30 melden in het ziekenhuis voor een ballonnetje. Niet voor een feestelijke oranje ballon ter gelegenheid van de 50e verjaardag van de koning, maar een ballonkatheter.

Dat ballonnetje was nogal een tegenvaller. Toen ik zo ver in de zwangerschap van Fien was had ik al 2 cm ontsluiting en was ik dus 'inleidbaar'. Toen ik een paar avonden terug wat kramp kreeg was ik er dan ook van overtuigd dat ik al prima inleidbaar zou zijn of dat dat niet eens meer nodig was. Dikke tegenvaller dus toen dat dinsdag niet zo bleek te zijn en ik nog geen datum had toen we de deur uit liepen bij de klinisch verloskundige.

Nu is het dus onzeker wanneer ik zal worden ingeleid, want die ballonkatheter moet eerst nog voor de ontsluiting gaan zorgen. En daar word ik onrustig van als N.A.H.-er, die tegenslag en onzekerheid. Dat ik ook nog meerdere keren duizelig ben geweest afgelopen 1,5 week helpt ook niet  erg mee. Iedere keer zo'n flashback naar mijn C.V.A.'s. Ik slik vanaf week 37 geen bloedverdunners meer en dat zorgt, net als tijdens mijn vorige zwangerschap, toch wel weer voor wat spanning. Zeker als ik dan net als voor de infarcten zo duizelig word. Ik ga er vanuit dat ik gewoon te druk ben en dat dat de oorzaak van de duizeligheid is, maar spannend is het wel.  Dus lukt het nog steeds niet om de rust te pakken die ik eigenlijk zo hard nodig heb en zit ik hier om 06.30 achter de Macbook op Koningsdag.

Geen oranjebitter, maar een beker warme melk. Proost!


P.S. Voor iedereen die vandaag wel gaat zitten blauwbekken op een kleedje, naar een festival gaat, zich gaat lamzuipen in de kroeg of moet werken: Veel plezier! En iedereen die dat niet gaat doen ook een fijne Koningsdag natuurlijk!

Aftellen

Ik ben nu 38 weken zwanger. Aangezien het de bedoeling is dat ik week 39 zal worden ingeleid tellen we nu dus echt af. Een week. Nog maar 1 week! Of korter natuurlijk. 

Deze zwangerschap is echt bizar snel gegaan. Dat zal ongetwijfeld te maken hebben gehad met de verhuizing en alles daar omheen en dit hadden we ook wel een beetje verwacht, maar ik heb nu echt het idee dat ik met mijn ogen knipperde en dat het al (bijna) voorbij was. En dus probeer ik nu nog even volop van het getrappel in mijn buik te genieten, want het kan nu zomaar ieder moment voorbij zijn. Mijn 'vluchttas' staat klaar, klossen onder het bed en ook dat verschrikkelijke kraammatras ligt weer op mijn bed. Zo'n zeiltje onder je hoeslaken. Omdraaien ging al niet zo makkelijk meer (ik voel me net een walvis die teruggeduwd moet worden naar zee), maar dit gaat nu ook nog eens gepaard met een hoop gekraak. En dan lekker zwetend wakker worden, omdat zo'n ding niet ademt. Ik twijfel nog steeds of ik hem er op laat liggen of toch maar de gok neem. 

Nu bijna alle klusjes in huis zijn afgerond hebben we eindelijk tijd voor andere dingen. De naam bijvoorbeeld. Ja echt, ik ben 38 weken zwanger en we hebben nog geen naam. Hoe erg is dat?! Ik heb echt wel af en toe gezocht, maar we waren gewoon zo druk dat het er nooit echt van kwam. We schoven het steeds vooruit met het idee dat we daar na de verhuizing nog genoeg tijd voor zouden hebben.

Het lijstje met meisjesnamen dat we hadden gemaakt toen ik zwanger was van Fien stond nog steeds in mijn telefoon dus dat scheelde al heel veel. Maar omdat we halverwege de zwangerschap al wisten dat dat een meisje was bleef het toen bij een lijstje meisjesnamen en heb ik het jongenslijstje meteen na de echo gewist. En juist die jongensnaam vind ik nu zo moeilijk. Voor een meisje zijn we er wel zo'n beetje uit, voor een jongensnaam nog steeds niet. Op dit soort momenten is het handig als je genoegen neemt met een top-10 naam, dat je het niet erg vind dat je kind later op school met een nummertje achter zijn naam wordt geroepen, of net als bij Opsporing Verzocht met de eerste letter van zijn achternaam achter zijn voornaam. Nee, ik zou ik niet zijn als ik het mezelf niet weer moeilijk moet maken door de website van de SVB erbij te houden om te kijken of de betreffende naam niet al te vaak voorkomt. De naam die in 2016 helemaal niet is gegeven krijgt bonuspunten, de meisjesnaam die nu onze voorkeur heeft bijvoorbeeld, maar ik ben al tevreden als de jongensnaam minder dan 1000 keer is gegeven, want anders gaat het helemaal niet meer op tijd lukken vrees ik. Goed, we zoeken dus nog even door deze week en hopen ondertussen dat de bevalling niet eerder begint.

We hebben nu ook eindelijk tijd om op zoek te gaan naar een andere auto. In onze oude Volvo V40 passen Jazzlyn, Rivaro en Fien net aan samen op de achterbank, maar ruimte voor nog een kind is er natuurlijk niet meer, dus speur ik Marktplaats, Autotrack en Autotrader af naar een leuke 7-zitter. In hoeverre een 7-zitter leuk kan zijn. We begonnen onze zoektocht gister bij De Goede in Stompetoren. Leuke auto, maar die verkoper dacht dat ik achterlijk was of nog nooit een auto had gekocht of verkocht denk ik. Ik weet dat ons oude bakkie niet heel veel meer waard is, maar met 200 euro inruilwaarde beledig je haar en ons, dus waren we na de proefrit snel weer weg. Op naar de volgende. Vandaag met een heel lijstje op weg, eerst 3 auto's in Heerhugowaard. Verder dan de eerste was niet nodig. Dat kan ook weer van het to-do/to-buy lijstje af. Net op tijd! 

Tadaaaa!

Verder begint het nu echt wel zwaarder te worden en gaat mijn buik aardig in de weg zitten. Ik krijg nog net (als mijn voeten niet te dik zijn) mijn All Stars aan en achter Fien aan rennen gaat hem niet meer worden, dus komt ze momenteel met een hoop weg, maar ondanks dat mag ik echt niet klagen, want verder kan ik eigenlijk alles nog. 

Het lukte vorige week zelfs nog om Fien een middagje bij me te dragen in de Tula!

En nu ga ik eerst dat kraammatras van het bed afhalen. Tot de volgende! 

Druk

Hoogzwanger, NAH, verhuizen, klussen, 3 kinderen, controle freak, perfectionistisch en nesteldrang. 

Een van deze dingen is vaak al zwaar. Een combinatie van meerdere is nog zwaarder. Een combinatie van allemaal is echt killing. 

Het zat bij ons natuurlijk ook niet helemaal in de planning. Of zeg maar gerust helemaal niet. Op die verhuizing na dan. Zelfs dat klussen had ik graag een keer overgeslagen, maar we besloten een veel te dure keuken en vloer uit te zoeken voor ons nieuwe huis dus moesten we toch zelf aan de slag in plaats van alles uit te besteden. 

Toen we er achter kwamen dat ik zwanger was ging ik natuurlijk meteen rekenen. De planning was dat we de sleutel van ons nieuwe huis nog voor de kerst zouden krijgen. Ongeveer 4,5 maand voordat ik zou bevallen dus, prima, dacht ik. Eindelijk eens ruim op tijd voor mijn bevalling klaar met klussen, want dat is mij nog nooit gelukt.
Maar het werd niet voor de kerst, het werd de eerste week van februari pas. Bijna 2 maanden later dus. En toen werd het dus al een beetje een ander verhaal. 

Ik probeerde vervolgens alles zo strak mogelijk te plannen, zodat we toch nog ruim voor de bevalling klaar zouden zijn en ik tijd genoeg had om bij te komen van de hectische periode. 

Die planning zorgde meteen al voor een hoop stress. Echt, ik had niet verwacht dat het inplannen van alle werkzaamheden in een nieuwbouwhuis zo lastig kon zijn. Vooral als je pas 2 weken vooraf de definitieve opleverdatum te horen krijgt.  

Uiteindelijk had ik de planning naadloos rond. 

En toen kwamen de tegenslagen. 

Een NAH en tegenslagen? De meeste van mijn lotgenoten weten vast wel wat dat met je doet. Ik kan er in ieder geval niet mee omgaan. Het kost zoveel energie om om te schakelen, om me er bij neer te leggen dat het anders is of anders moet, om het uit mijn hoofd te halen. Kostbare energie. Vooral als je gaat verhuizen. En al helemaal als je dat nog zwanger doet ook. 

En nu ben ik dus 37 weken zwanger, ga ik over uiterlijk 2 weken bevallen en zijn we nog niet klaar. Er zijn nog steeds wat klusjes die nog niet gedaan zijn of nog niet af zijn en dat terwijl de energie nu toch echt wel een beetje op is (als die al niet al lang al op was). Het zijn kleine dingen, maar ik wil ze, perfectionistisch als ik ben, wel klaar hebben voor de bevalling. En dus ben ik nog steeds druk. Niet alleen in huis, maar vooral ook in mijn hoofd. En daardoor wil het slapen dan weer niet lukken, want voor mijn gevoel heb ik helemaal geen tijd om te slapen. Alles blijft in mijn hoofd spoken.

Ik heb al van alles geprobeerd, maar het mag allemaal niet baten. En dus doe ik het met een paar uurtjes slaap nu. En daar word ik natuurlijk niet gezelliger van. 

Hoogzwanger, NAH, verhuizen, klussen, 3 kinderen, controle freak, perfectionistisch, nesteldrang en slaaptekort. 

Arme Tony en de kids.




Toch nog even goed nieuws om mee af te sluiten: de babykamer is klaar voor ons cadeautje!

 Binnenkort meer foto's van ons huis!