Degelijke, soms oersaaie mama's ontpoppen zich ineens tot fanatiek maffialid. Er zijn sinds de komst van social media verschillende mamamaffia's ontstaan. We hebben de Borstvoedingsmaffia. Als ik de Borstvoedingsmaffia mag geloven is het een wonder dat mijn flesgevoede kinderen allemaal nog leven. De Draagmaffia. Minstens 50 dezelfde (negatieve) reacties als er een niet-ergonomische drager wordt geshowd. Maar ook de Perfectemoedermaffia kan er wat van. Je kind met een iPad op de bank zetten? Hoe durf je! En wat dacht je van de Anti- en Pro-vaccinatiemaffia? Of de Geen-vast-voedsel-voor-6-maandenmaffia? Allemaal even fanatiek.
Ik word er altijd een beetje opstandig van. Vooral van de borstvoedingsmaffia. Gewoon omdat het van die doordrammers zijn. En gewoon, omdat mij dat op dit moment het meest persoonlijk raakt. 12 weken lang vechten om de borstvoeding te laten slagen, op moeten geven en dan lezen dat iedereen borstvoeding kan geven en dat de opgevers geen doorzettingsvermogen hebben. Pardon my French, maar rot op hoor! En niet 1 keer zo'n reactie, nee tig keer. Deze maffia's roepen elkaar namelijk op om massaal te reageren, omdat ze anders bang zijn dat hun punt niet duidelijk genoeg is.
Zelfs celebrity moms blijven niet gespaard, want die kunnen wel wat hebben, toch? Die kiezen er zelf voor om bekend te worden dus moeten ze hier maar tegen kunnen, toch?
Alyssa Milano kreeg nare reacties op een 'brelfie', een selfie tijdens het borstvoeden. Pink kreeg onlangs een hoop kritiek over een foto van haar met haar kids in de keuken en Victoria Beckham en Hillary Duff waren het mikpunt, doordat ze hun kind een kus op de mond gaven.
Ik kan ze hebben, na ruim 13 jaar moederschap van inmiddels 4 kinderen, maar een nieuwe mama kan hier ontzettend onzeker en verdrietig van worden en dat kan (of vooral mag) toch niet de bedoeling zijn?
Waarom zou je dit doen?! Wat probeer je daar nu eigenlijk mee te bereiken? Doe je dat om andere mama's te helpen? Is het gewoon verveling? Of toch pure jaloezie?
Willen we niet gewoon allemaal alleen maar het beste voor onze kids? We zijn het alleen niet eens over wat dan dat 'beste' is. Lets agree to disagree. Laten we het eens zijn dat we het oneens zijn. Zo simpel kan het zijn. Zo simpel zou het moeten zijn.
Misschien doe ik met deze blog ook wel een beetje mee aan mom-shaming, maar
laten we elkaar dan vanaf nu proberen te steunen in plaats van af te branden, want is het moederschap niet al zwaar genoeg zonder al het commentaar van anderen?
