Nieuwe website

Mijn nieuwe blog vind je hier ;-) 

Tot ziens op mijn nieuwe website! http://www.mijnchaos.nl/

Verjaardag

Vandaag is mijn verjaardag. Ik ben op 12 juli geboren dus nu denk je misschien 'uhh?', maar op 21 november vier ik altijd een beetje dat ik er nog ben. Dat is namelijk de dag van mijn infarcten. 21-11-2009. Dat was de laatste dag van mijn oude ik, maar ook de eerste dag van mijn nieuwe ik.

Acht jaren zijn er dus inmiddels alweer voorbij. En ze zijn voorbij gevlogen. In die 8 jaar is er zo ontzettend veel gebeurd, maar er is ook zo ontzettend veel niet gebeurd. En daarom vier ik vandaag niet alleen, maar rouw ik ook een beetje. Ik vier mijn nieuwe ik, maar ik rouw om mijn oude ik, om alle dingen die ik graag had willen doen, maar niet gaan gebeuren.

Er is ook inmiddels alweer 4 jaar voorbij dat ik er door de NS werd uitgewerkt. Vier jaar heb ik, met alles wat ik had, geknokt om mijn werk weer te kunnen doen, maar het mocht niet zo zijn.
Drie jaar geleden werd ik uiteindelijk volledig afgekeurd. Dat was aan de ene kant een opluchting, maar aan de andere kant heel pijnlijk. In de jaren hierna had ik gehoopt dat dit rust zou geven, maar ik merk dat het nog steeds pijnlijk is. Steeds meer eigenlijk. Ik krijg nog regelmatig de vraag "He, hoe gaat het nu met je en wat doe je tegenwoordig?" Misschien zit het tussen mijn oren, maar  ik merk dan regelmatig dat ik na mijn antwoord (ik werk niet meer, ik ben afgekeurd) een soort vragende blik terug krijg, want je ziet niets aan me en al weet ik dat het niet hoeft, ik voel dan altijd de drang om uitleg te geven, om te vertellen dat ik lang heb geknokt, maar dat het niet ging en dat ik dus niet voor mijn lol thuis zit en een uitkering krijg.

Mijn wereld is heel klein geworden sinds die 21 november 8 jaar terug. Ik mis het werken, ik mis het om de deur achter me dicht te trekken en even Yvonne te zijn en niet alleen maar Mama. Ik kan af en toe echt stikjaloers zijn als ik zie dat iemand een leuke carrieremove heeft gemaakt of een leuke dienst achter de rug heeft, foto's van collega's onder elkaar. Dat had ik ook allemaal nog mee moeten maken. Ook op sociaal gebied mis ik mijn werk enorm, aangezien ik als hoofdconducteur de hele dag in contact was met mensen. Maar ik mis niet alleen de sociale contacten die ik had door te werken. Vriendschappen zijn ook minder geworden. Op de eerste plaats, omdat ik gewoon simpelweg de energie mis om vriendschappen te onderhouden, om dingen te ondernemen. Uitgaan zit er al helemaal niet meer in, ik moet gewoon te lang bijkomen van alle prikkels. Ik vergeet vaak te bellen of te appen of stel het uit. Hierdoor zijn verschillende vriendschappen langzaam doodgebloed. Nieuwe vriendschappen durf ik hierdoor ook vaak niet aan te gaan en dat maakt dat ik best wel eens eenzaam ben.

Ik heb lang nagedacht of ik deze blog wel of niet zou schrijven. Ik wil namelijk absoluut niet zielig gevonden worden, ik wil geen medelijden, maar misschien dat andere lotgenoten zich in mijn verhaal herkennen en zo weten dat ze niet de enige zijn. Dat rouwen om je oude ik erbij hoort.

En nu ga ik eerst een appeltaart in de oven zetten, want het is tijd om te vieren!

Disneyland

Inmiddels zijn we alweer ruim een week thuis en zit de eerste schoolweek er alweer op. Ik verlang, ondanks dat ik het deze keer echt veel zwaarder vond dan 5 jaar geleden, terug naar Disneyland. Ik verlang terug naar iedere dag opgemaakte bedden en een stapel schone handdoeken zonder dat daar een berg wasgoed voor in de plaats is gekomen, ik verlang terug naar het mooie weer, maar ik verlang vooral terug naar de verwonderde blikken van mijn eigen prinsesje, Fien.  Wat heeft ze genoten van Disneyland.

Maandagochtend om 04.30 reden we met 2 volle auto's richting Parijs. De kids hebben zich super gehouden de hele weg, zelfs Kaeden heeft bijna de hele weg geslapen. Onderweg staan er meerdere borden langs de snelweg waaraan je kunt zien dat je bij Disneyland in de buurt komt. Ik heb Fien vakkundig afgeleid bij ieder bord. Zodra je aan komt rijden bij Disneyland en richting de hotels gaat voel je de magie al. Wij dan in ieder geval,  Fien had nog steeds niets door.
Na de nodige tussenstops kwamen we om 12.15 uur aan bij ons hotel. Toen we richting de ingang liepen zag ik in de verte al posters hangen van het 25 jarig bestaan van Disneyland Parijs. Aangezien ik dacht dat Fien toen echt wel door zou krijgen dat we niet in Center Parcs waren heb ik mijn telefoon erbij gepakt om te gaan filmen. Die werkte niet helemaal mee helaas, maar toch nog een stukje gefilmd van de reactie van Fien.

Bekijk het filmpje hier!

Goed, die reactie was dus iets anders dan we hadden verwacht. Ze had duidelijk nog steeds geen idee wat haar allemaal te wachten stond ;-)


Het hotel, Disney's Sequoia Lodge.

De hotels zijn net als het park en Disneyvillage tegenwoordig goed beveiligd. Alle bagage moest bij de ingang eerst door de x-ray, wij zelf allemaal door een detectiepoortje. Dat geeft wel een veiliger gevoel, want na alle aanslagen de afgelopen tijd, vond ik een plek als Disneyland toch best een beetje spannend hoor.

Vanaf 15:00 zouden de kamers beschikbaar zijn. Tot die tijd wilden we onze bagage bij het hotel achterlaten en alvast richting het park gaan. Tot mijn verbazing kregen we echter direct de sleutelkaarten van de kamers en konden we dus gelijk de bagage op de kamers kwijt. Super fijn natuurlijk. Nog fijner was het dat onze kamers 'connected' waren. We konden dus zo via een tussendeur naar de kamer van mijn moeder en Jazzlyn. Een babybedje werd al snel gebracht en toen ik bij de conciërge om een waterkoker vroeg voor de flesjes werd ook die direct gebracht.
Ook dit Disneyhotel is, net als Hotel New York en Newport Bay, een erg fijn hotel om te verblijven. Het enige minpunt is het eten. Het buffet in het restaurant van het hotel was echt een tegenvaller. Voor een volwassene betaal je 35 euro, voor een kind tot 12 is dat 25 euro, een glas cola kost bijna 5 euro. De keuze was beperkt, de kwaliteit nog veel beperkter. Het eten van McDonald's is nog beter.


Het Disneyland park

 Op het moment dat we de eerste dag het park betraden viel Fien meteen met haar neus in de boter, we waren precies op tijd voor de show The Starlit Princess Waltz. Met open mond heeft ze de hele show gekeken.  

Bekijk hier een stukje van de show!

Deze show en de Stars On Parade, de nieuwe parade speciaal voor de 25e verjaardag van Disneyland Paris, waren echt de hoogtepunten voor Fien. Wat heeft ze haar ogen uitgekeken. 

Verder was het toch best wel lastig om met kinderen van 4 totaal verschillende leeftijden het park in te gaan. De een wil dit, de ander dat... En dan moesten we ook nog rekening houden met de slaapjes van Kaeden, want meneer vond er in de draagzak niets aan, maar kon in de wagen uren slapen. En dat betekende veel wachten of toch eerst even een andere attractie. En zo gingen we 4 dagen lang kriskras door het park en hebben we zoveel nog niet gedaan. Het was ook gewoon echt heel druk. Ik had het idee dat half Europa daar precies op die dagen waren, want de wachttijden waren toch best behoorlijk. En dat is vooral met kinderen niet fijn, aangezien die vaak pas aan het einde van de wachtrij zeggen dat ze "Nu!" naar de w.c. moeten, of dat ze het toch wel een beetje te eng vinden, of dat ze gewoon liever wat anders willen doen... 

Het Walt Disney Studios Park 

De wachttijden waren in het Walt Disney Studios park niet veel beter. Jazzlyn heeft met Fien ruim 1,5 uur in de rij gestaan om met Vaiana op de foto te gaan. De Moteurs... Action! Stuntshow is een aanrader, maar was 5 jaar geleden nog het zelfde als 10 jaar geleden en daarom hebben we deze sowieso dit keer overgeslagen. Aangezien we niet veel tijd meer hadden hebben we het Studios park verder gelaten voor wat het is, reden om nog een keer te gaan, want er zijn nog veel meer leuke shows en attracties in dit park.  

Ik begreep de dag voor we heen gingen dat er een disabilitycard bestaat voor mensen met een beperking/handicap. Die is voor iemand zoals ik, met een NAH, ideaal. Je krijgt overal direct voorrang. Niet alleen voor de attracties, maar ook voor de meet&greets met de Disneyfiguren. Ik had te kort tijd om het te regelen, maar volgende keer ga ik er zeker achteraan, want het zou mij ongelooflijk veel energie schelen. 

Tips: 

• Plan je bezoek zoveel mogelijk vooraf. Ook restaurants kun je vooraf reserveren. Handig als je graag met de Disneyfiguren wilt dineren bijvoorbeeld. Het kost een fortuin, maar is evengoed zo vol geboekt. Wij kregen bij aankomst al te horen dat de twee restaurants waar dit mogelijk is voor alle 4 de dagen al volgeboekt waren, ontbijt, lunch en diner (ook al kost dit 75 euro per volwassene en 45 euro voor kinderen t/m 11 jaar). 
• Neem een goedgevulde portemonnee mee, alles is er loeiduur.  
• Heb je een beperking of handicap, vraag dan met een doktersverklaring of invalidekaart een 'disabilitycard' aan, de Easy Access Card of de Priority Card. Vooral in het hoogseizoen scheelt het ongelooflijk veel wachten. 
• Wanneer je in een van de Disney hotels verblijft mag je eerder dan de officiële openingstijden het Disneyland park op. Niet alle delen van het park zijn open helaas, maar je kunt alvast een paar leuke attracties meepakken met minimale of zelfs helemaal zonder wachttijd. 
• Wachten op de avondshow, Disney Illuminations (23:00 uur), is best pittig met kleine kinderen die al moe zijn van een hele dag park, maar is echt de moeite waard om een keer gezien te hebben. Zorg dat je op tijd een goed plekje voor het kasteel bemachtigd. 
• Boek je verblijf via een andere dan een Nederlandse website. Het is bizar hoeveel geld je daarmee kunt besparen. 
• Download de Disneyland Paris app, hier kun je veel informatie over het park vinden, inclusief plattegrond van de beide parken met actuele wachttijden.
• In en buiten de parken staan op meerdere plaatsen drinkfonteintjes, hier kun je gratis je eigen flesje(s) vullen terwijl je voor een nieuw flesje water bijna 4 euro betaalt (Sorry, ik blijf toch een Hollander).
• Neem een extra koffer mee voor al die leuke souveniertjes die er te krijgen zijn ;-) 

Ik ga op vakantie en ik neem mee...

Op vakantie met een N.A.H., hoe pak je dat aan? Hoe voorkom je stress en hoe voorkom je dat je van alles vergeet?
Wanneer je niet alleenstaand bent zou je er natuurlijk simpelweg voor kunnen kiezen om alles aan je partner over te laten, maar ik ben best wel een control-freak en Tony heeft geen flauw idee wat hij allemaal mee moet nemen, dus doe ik het liever zelf.

Allereerst de vraag, waar gaan we heen? Wat is een fijne plek voor iemand met een N.A.H.? Ik heb dit jaar gekozen voor de meest N.A.H. onvriendelijkste plaats in Europa denk ik, want we gaan namelijk naar Disneyland. Niet heel ideaal als je niet goed met prikkels om kunt gaan, maar ik ben nu eenmaal erg eigenwijs, we zijn allemaal gek op Disney en met 4 kinderen in totaal verschillende leeftijden zit je daar in ieder geval altijd goed. We houden wel rekening met mijn beperkingen, met name de vermoeidheid, door een hotel bij het park te kiezen. Zo kan ik makkelijk even tussendoor gaan rusten. We hebben een hotel met zwembad geboekt, zodat de kinderen die geen middagslaapje nodig hebben lekker even kunnen zwemmen tot de rest weer uitgerust is. Vijf jaar geleden hebben we het ook op deze manier gedaan en dat was goed bevallen. Het is zo lekker cliché, maar wel waar, als de kinderen genieten, geniet ik. So Disneyland it is.
Volgend jaar maar weer iets met wat minder prikkels.

Dan de voorbereidingen...

Iedere ouder weet dat op vakantie gaan met kinderen een uitdaging is. De hoeveelheid spullen die je mee moet nemen is bizar. Vooral voor een baby. Kun je nagaan wat een gigantische hoeveelheid aan troep je mee moet voor 2 volwassenen en 4 kinderen, waarvan 1 een baby. De honden zitten dit keer in een pension, dat scheelt dan weer. Dat scheelt 10 kg brokken, een paar blikken vlees en een hele hoop ruimte in de auto om precies te zijn. En we kiezen dus voor een hotel, niet alleen omdat ik een verwend nest ben en van luxe houd, maar tegenwoordig dus ook om die berg troep die mee moet, want om te gaan kamperen heb je nog minimaal 2x zoveel nodig en is het helemaal lullig als je wat vergeet. Ik bedoel, een tent waarvan de helft van de tentstokken mist is toch niet echt ideaal denk ik. Nee, doe mij maar opgemaakte bedden, een tv en een eigen toilet en badkamer. Met bad graag.

Met zoveel spullen om niet te vergeten is het voor mij belangrijk om op tijd met een lijstje te beginnen. Mijn leven bestaat sowieso sinds de herseninfarcten voor een groot deel uit lijstjes. Zonder lijstjes ben ik nergens en dus begin ik zo'n 2 weken vooraf met een lijstje. Hij ligt op tafel en zo kan ik er makkelijk spullen bijschrijven, maar ook kunnen Tony en de kids er zo makkelijk iets aan toevoegen. Als ik niet in de buurt ben van het lijstje en er schiet me iets te binnen dat we niet mogen vergeten dan zet ik dat in een notitie in mijn telefoon. Ik voeg het dan later toe aan dé lijst. In die weken voor de vakantie groeit het lijstje uit tot een flinke lijst en dan kan ik uiteindelijk alles af gaan vinken als het daadwerkelijk in de koffer zit.

Daarnaast heb ik ook nog lijstjes van wat er allemaal nog moet worden gekocht en gedaan voor we weg kunnen. Ik heb bijvoorbeeld graag mijn huis een beetje opgeruimd en schoon voor vertrek, zodat we ook niet in een bende terugkomen. Er moet natuurlijk vermaak voor op de achterbank zijn dus moeten er tijdig films en extra spelletjes op de iPads gezet worden (met kleurtjes en reisspelletjes doe je ze tegenwoordig geen plezier meer) en er moet natuurlijk ook gegeten en gedronken worden onderweg. Voor Kaeden moet er extra voeding bij de apotheek vandaan komen, want je moet er toch niet aan denken dat je niet genoeg hebt en niets kan vinden dat geschikt is. De auto krijgt een extra check, de airco nog even gevuld. Aangezien we dit jaar naar Frankrijk gaan heb ik voor de zekerheid op tijd een milieusticker aangevraagd, extra veiligheidsvestjes in de auto gelegd en een paar alcoholtesten.
Al die dingen schrijf ik vooraf op en vink ik vervolgens af als ze gedaan zijn, want dan kan ik ze ook uit mijn hoofd halen en plaats maken voor andere dingen.

Om het voor mij overzichtelijk te houden en voor de kids leuk heb ik een aftelkalender gemaakt. Fien mag iedere dag een kruis zetten tot we weggaan. Zo voorkom ik ook dat er dagelijks aan mijn hoofd wordt gezeurd wanneer we op vakantie gaan. Via Google kun je ontzettend veel leuke aftelkalenders vinden. Deze aftelkalender vond ik via Google op Pinterest, hier kunnen ze nog op kleuren ook dus helemaal leuk.

Zelf heb ik voor een iets overzichtelijkere gekozen, en heb vervolgens zelf via mijn telefoon wat plaatjes gezet op de dagen dat we weggaan. Even uitprinten en op een handige plek ophangen, zodat hij voor iedereen in huis te zien is.

Fien weet nu dus ook precies wanneer we gaan , wat ze niet weet is waar we heen gaan. Ze denkt dat we naar Center Parcs gaan, omdat dat eigenlijk de enige 'vakantie' is die ze tot nu toe kent. Als we er bijna zijn zullen we haar vertellen waar we daadwerkelijk heen gaan. Dat scheelt heel wat zenuwen vooraf en zorgt voor een leuke verrassing. Ik ben zo benieuwd naar haar reactie!

Voor iedereen die nog weg gaat, fijne vakantie en probeer er volop van te genieten!

Update ziekenhuisopname

Ik besefte mij net dat ik nooit een update heb gegeven na de ziekenhuisopname van onze jongste zoon. Na alle hartverwarmende reacties vind ik dat ik jullie dat wel verschuldigd ben.

Ik vond de opname erg zwaar. Vooral om iedere avond mijn mannetje achter te moeten laten, want dat gaat zo lijnrecht tegen je moedergevoel in. Uiteindelijk heeft hij 6 dagen in het ziekenhuis gelegen en was ik iedere dag van 08.30 tot ongeveer 21.00 bij hem. Meestal kon ik dan zelf de eerste fles geven en ging ik pas weg als hij sliep na de laatste, zodat ik maar één fles (de nachtvoeding) niet zelf geven kon. In het ziekenhuis ging het een heel stuk beter. De rust, de regelmaat en het inbakeren deden hem duidelijk erg goed, maar ook de speciale dieetvoeding, de Pepti, leek zijn werk te doen. Kaeden sliep als een roosje in het ziekenhuis. Het kostte aardig wat tijd en flink wat geduld om hem in slaap te krijgen, maar als hij eenmaal sliep sliep hij goed en moest ik me weer zo'n 4 uur zien te vermaken.
Na 6 dagen mochten we op proefverlof en omdat het thuis ook goed ging mochten we hem lekker thuis houden. De rust en regelmaat is thuis wel wat lastiger om vast te houden met nog 3 kinderen in huis. En als het niet een van de kinderen  was die begon te roepen als hij net sliep, dan begon er wel een hond te blaffen,  iemand te boren of te zagen buiten of werd er getoeterd. Dat was wel even wennen, voor hem, maar ook voor ons. In het begin kon ik me aan ieder geluidje enorm irriteren, bang dat Kaeden er wakker van zou worden. Gelukkig ging hij er steeds meer aan wennen, maar wij ook. Het kan nu eenmaal nooit helemaal stil zijn.

Na de ziekenhuisopname had hij nog wel heel veel onrust in zijn lijfje. Hier is de osteopaat mee aan de slag gegaan en ook dat gaat nu beter.

Ondanks dat er een hoop tekenen waren die wezen op koemelkallergie moest dit nog wel officieel aangetoond worden, vooral om de voeding, die behoorlijk prijzig is, vergoed te kunnen krijgen. Een 'dubbelblinde provocatietest' is hier voor nodig.

Dubbelblinde provocatietest
Deze test wordt op 2 verschillende dagen uitgevoerd doorgaans een week na elkaar. Het testpakket bevat 2 sachets met voeding. Aan 1 van de sachets is koemelkeiwit toegevoegd. Op de verpakkingen is niet te zien aan welke voeding het koemelk eiwit is toegevoegd. Per bezoek wordt 1 sachet open gemaakt en krijgt uw kind de voeding daaruit. Gedurende de test wordt uw kind geobserveerd m.b.t. klachten die ontstaan na het nuttigen van de voeding. Deze klachten kunnen zijn: jeuk, huiduitslag, benauwdheid, buik klachten en weigering van de voeding. Na afloop van de tweede test opent de kinderarts de code, waarna duidelijk wordt in welk van de twee voedingen de koemelkeiwit was toegevoegd. Aan de hand van de beschrijving van de klachten tijdens beide tests wordt vastgesteld of er wel of geen sprake is van een koemelkeiwit allergie.
Uw kind wordt gewogen, gemeten, de temperatuur wordt opgenomen en hij/zij wordt van top tot teen nagekeken door de kinderverpleegkundige en arts. Er wordt opgelet op eventueel aanwezige huiduitslag. Als uw kind erg verkouden is, last van diarree of verhoging heeft, is het mogelijk dat de arts besluit om de test uit te stellen. Uw kind krijgt ieder half uur steeds grotere porties melk in zijn mond. Dit kan via een spuitje, lepeltje, beker of fles. 

T= Tijdstip: 
T= 0 minuten: 0,1 ml in de mond 
T=20 minuten: 0,2 ml in de mond 
T=40 minuten: 0,7 ml in de mond 
T=60 minuten: 2 ml in de mond 
T=90 minuten: 7 ml in de mond 
T=120 minuten: 25 ml in de mond 
T=150 minuten: 70 ml in de mond 
T=180 minuten:1 -2 mnd: 70 ml in de mond 2 -4 mnd: 90 ml in de mond 4 -6 mnd: 120 ml in de mond 6 mnd: 190 ml in de mond

Na 5 weken Pepti volgde de eerste testdag, een week later de tweede. Voor ons was na de eerste testdag eigenlijk al duidelijk dat hij die dag de koemelkeiwitten in zijn voeding had. Hij was weer gigantisch winderig, had diarree, overstrekte, huilde en was de hele avond erg onrustig. De week erna had hij nergens last van. Toen de arts na de tweede testdag de envelop opende bleken we gelijk te hebben. Mijn moedergevoel zat er dus niet naast, Kaeden heeft koemelkallergie.

Het is fijn om daar nu duidelijkheid over te hebben, maar nog fijner is het dat het eindelijk beter gaat met hem. We kunnen hem eindelijk even in de box leggen, waar hij heerlijk kan spelen, hij kan eindelijk mee in de kinderwagen, zodat we lekker kunnen wandelen, in de auto brult hij niet meer de hele weg en hij kan zo een uurtje heerlijk om zich heen kijken als hij op schoot zit. Hij heeft een heerlijke lach en hij 'lult' soms de oren van je kop. Gewoon een blije baby. Na 3 maanden kunnen we nu eindelijk gaan genieten van ons mooie mannetje!

Klik hier om onze kleine praatjesmaker te zien :)

Iedereen ontzettend bedankt voor het meeleven 💕

Peuters

"Een peuter is een kind tussen circa één jaar en de instap in de kleuterschool. In Nederland is dat omstreeks 4 jaar, in Vlaanderen vanaf 2 jaar en 6 maanden. Tijdens deze periode leert het kind veel over sociale rollen, maakt grote vorderingen in zijn taalverwerving en ontwikkelt motorische vaardigheden" aldus Wikipedia. 

En wat voor vorderingen en vaardigheden... Ze gaat razendsnel!

Zelf doen

Na twee hele rustige, brave (je kan het je nu bijna niet meer voorstellen) peuters is Fien wel even van een ander niveau. We liggen iedere dag wel minstens 1 keer in een deuk om haar acties, maar ze beland ook wel een paar keer per dag op de gang, omdat ze graag haar eigen gang gaat en wel een hele sterke eigen wil heeft.

Het is soms heel makkelijk dat ze alles zelf wilt doen, maar ook soms zeer frustrerend en vermoeiend. Vooral als je haast hebt. Door mijn N.A.H. beschik ik niet over een hele grote dosis geduld meer en die heb je bij dit dametje wel echt nodig. 

Jazzlyn en Rivaro vinden het nog steeds wel makkelijk als ik hun boterhammen smeer, Fien pakt een opstapje, zet deze bij het aanrecht, pakt een bord, een mes, het beleg en hoppa, mevrouw ("Ik ben geen mevrouw, ik ben Phoenix!") staat een broodje te smeren. Dat daarbij dan de halve pot speculoos in haar mond verdwijnt nemen we maar even voor lief. 

Ze doet ook graag dingen waarvan je eigenlijk al weet dat het niet gaat lukken, maar mevrouw's wil is wet en dus gaat ze het toch doen. Soms verbaasd ze ons, omdat het uiteindelijk toch lukt en soms vraagt ze na lang worstelen toch maar hulp, maar opgeven doet ze niet. 

Broodje smeren is niet het enige dat ze graag zelf doet. Ook aankleden doet ze erg graag zelf en ze zoekt dan ook zelf haar kleding uit. Dat levert af en toe hilarische plaatjes op als ze beneden komt... 

Wat dat betreft is ze ook wel een echt meisje meisje. Soms komt ze wel vijf keer per dag omgekleed beneden, al zou ze het liefste de hele dag in een prinsessenjurk lopen. Ze vraagt iedere dag wel minstens 1x om 'mooie lippen' en ook de nagellak is niet aan te slepen. Ze gaat regelmatig stiekem de kamer van haar grote zus in en komt er dan weer uit als een soort clowntje en ze vind het heerlijk om door Jazzlyn opgemaakt te worden. 

Niets zo veranderlijk als een peuter

"Mama ik wil met je mee!" "Mama, ik wil thuis blijven" "Mama, wacht! Ik wil met je mee" vervolgens in de auto... "MAMA IK WIL HELEMAAL NIET MEEEE!!"  

Vast voor de meeste ouders behoorlijk herkenbaar. Fien heeft dit verheven tot topsport. Het begint in de ochtend bij het opstaan. Wel naar beneden, niet naar beneden, wel naar beneden... Dan het ontbijt. Kaas op brood, speculoos op brood, kaas op brood, speculoos op brood, ja echt speculoos. Brood op tafel en ja hoor... "mama ik wil geen koekjesbrood (Fientaal voor speculoos), ik wil KAAS!!". Dit gaat zo door tot ze naar bed is gegaan. Nachthemd/pyjama/nachthemd/pyjama/nachthemd en dan een uur nadat we het licht uit hebben gedaan een huilend meisje, drama dus, haar andere pyjama moest aan. Over drama gesproken... 

Waarom

Fien, wil je je barbies even opruimen? "Waarom?". Fien, ik ga Kaeden even naar bed brengen. "Waarom?". Fien, kom je eten? "Waarom?". Waarom is momenteel het meest gebruikte woord hier in huis. We zitten nu midden in de 'waarom fase'. Eigenlijk hoeven we niets meer te vragen aan Fien, want we weten toch het antwoord al. Het is zelfs zo erg dat dit het eerste was dat ze zei, toen ik haar gister slapend uit de auto tilde. Ze deed haar ogen half open en ja hoor, daar was hij weer... "Waarom?".  

Sociaal 

Ik verbaas me er dagelijks over hoe makkelijk Fien contact maakt met andere mensen. Volwassenen, kinderen, het maakt niet uit, ze is gek op iedereen. Gisteren waren we een dagje naar Landgoed Hoenderdaell. Terwijl ik de luier van Kaeden aan het verschonen was keek Tony samen met Fien foto's op zijn iPhone van het voeren van de Ringstaart Maki's. Dat vond Fien eerst doodeng, maar toen ze doorhad dat die niets doen vond ze ze geweldig. Ze lag in een deuk om de foto's en riep prompt tegen een oudere dame naast haar "Moet je kijken!" en wees naar de foto op papa's telefoon. De dame in kwestie leek even te twijfelen wat ze zou doen en stond toen toch op om de foto te komen bekijken. Geweldig hoe ze zo iedereen aan het lachen krijgt. Zelf vind ze het de normaalste zaak van de wereld, maar ik vind het erg bijzonder. Al beangstigt het me ook (want hoe makkelijk loopt ze vervolgens met vreemden mee?), toch hoop ik dat ze nooit veranderd 💕

Over mom-shaming en de mamamaffia

Op Facebook volg ik wat pagina's die met ouderschap te maken hebben. Regelmatig komt er een leuk of interessant artikel voorbij van een van deze pagina's. Het valt me op dat er, op welk artikel dan ook, vaak heftige reacties en daardoor nog heftigere discussies komen. Andere moeders worden totaal afgebrand. Dit fenomeen, ook wel mom shaming genoemd, is ook veel pagina's opgevallen denk ik, want de onderwerpen waar het heftigst op wordt gereageerd worden regelmatig herhaald. Zeer regelmatig. Alles voor de likes zullen we maar zeggen...

Degelijke, soms oersaaie mama's ontpoppen zich ineens tot fanatiek maffialid. Er zijn sinds de komst van social media verschillende mamamaffia's ontstaan. We hebben de Borstvoedingsmaffia. Als ik de Borstvoedingsmaffia mag geloven is het een wonder dat mijn flesgevoede kinderen allemaal nog leven. De Draagmaffia. Minstens 50 dezelfde (negatieve) reacties als er een niet-ergonomische drager wordt geshowd. Maar ook de Perfectemoedermaffia kan er wat van. Je kind met een iPad op de bank zetten? Hoe durf je! En wat dacht je van de Anti- en Pro-vaccinatiemaffia? Of de Geen-vast-voedsel-voor-6-maandenmaffia? Allemaal even fanatiek. 

Ik word er altijd een beetje opstandig van. Vooral van de borstvoedingsmaffia. Gewoon omdat het van die doordrammers zijn. En gewoon, omdat mij dat op dit moment het meest persoonlijk raakt. 12 weken lang vechten om de borstvoeding te laten slagen, op moeten geven en dan lezen dat iedereen borstvoeding kan geven en dat de opgevers geen doorzettingsvermogen hebben. Pardon my French, maar rot op hoor! En niet 1 keer zo'n reactie, nee tig keer. Deze maffia's roepen elkaar namelijk op om massaal te reageren, omdat ze anders bang zijn dat hun punt niet duidelijk genoeg is. 

Zelfs celebrity moms blijven niet gespaard, want die kunnen wel wat hebben, toch? Die kiezen er zelf voor om bekend te worden dus moeten ze hier maar tegen kunnen, toch?  

 

Alyssa Milano kreeg nare reacties op een 'brelfie', een selfie tijdens het borstvoeden. Pink kreeg onlangs een hoop kritiek over een foto van haar met haar kids in de keuken en Victoria Beckham en Hillary Duff waren het mikpunt, doordat ze hun kind een kus op de mond gaven. 

Ik kan ze hebben, na ruim 13 jaar moederschap van inmiddels 4 kinderen, maar een nieuwe mama kan hier ontzettend onzeker en verdrietig van worden en dat kan (of vooral mag) toch niet de bedoeling zijn? 

Waarom zou je dit doen?! Wat probeer je daar nu eigenlijk mee te bereiken? Doe je dat om andere mama's te helpen? Is het gewoon verveling? Of toch pure jaloezie? 

Willen we niet gewoon allemaal alleen maar het beste voor onze kids? We zijn het alleen niet eens over wat dan dat 'beste' is. Lets agree to disagree. Laten we het eens zijn dat we het oneens zijn. Zo simpel kan het zijn. Zo simpel zou het moeten zijn. 

Misschien doe ik met deze blog ook wel een beetje mee aan mom-shaming, maar

laten we elkaar dan vanaf nu proberen te steunen in plaats van af te branden, want is het moederschap niet al zwaar genoeg zonder al het commentaar van anderen?