Moederhart

Mijn wekker gaat, maar ik ben al lang en breed beneden, nog steeds intens verdrietig. Mijn hart huilt, mijn hart schreeuwt het uit van de pijn. Ik heb het gevoel dat ik heb gefaald. Gefaald, omdat ik mijn kind, of eigenlijk kinderen, niet kon geven wat ze nodig hebben.

Mijn hele lichaam gaf aan dat ik hem uit dat akelige kille bedje moest pakken. Zijn gehuil ging door merg en been terwijl ook bij mij de tranen rijkelijk vloeiden.
Ik kan niet meer stoppen met huilen. Heb ik de juiste stap wel gezet? Ik weet het niet, mijn hart zegt van niet. Mijn hart zegt dat hij mij nodig heeft en dat ik hem nu in de steek laat. Mijn verstand zegt echter dat er wel iets moet gebeuren, omdat het hele gezin er nu onder lijdt. Dat ik afgepeigerd ben maakt me niet zoveel uit, dat ben ik na zoveel jaar NAH wel een beetje gewend, maar Jazzlyn die net voor haar laatste toetsweek zit, Fien, Rivaro, maar ook mijn relatie, ze hebben allemaal aandacht nodig die ik ze niet kan geven op dit moment.

Gisteravond moest ik hem achterlaten in dat kille bedje, mijn kleine mannetje, mijn cadeautje,  opgenomen op de kinderafdeling om het 'huilbaby-protocol' in te zetten. Hij is officieel een huilbaby. En daar is zowaar een protocol voor. Ik heb er wel eens over gelezen, maar nooit bij stil gestaan dat wij hier mee te maken zouden krijgen.
Vandaag is het hele circus in werk gezet. Maatschappelijk werk, pedagogisch medewerkers, artsen en verpleegkundigen, minimaal vijf dagen. Vijf lange dagen. En nog veel langere nachten. Ze willen dat wij thuis slapen om bij te komen, om bij te slapen, maar hoe moet ik bijkomen met zoveel pijn in mijn moederhart? Zo incompleet.

Mijn kleine mannetje, vandaag precies 8 weken oud. Wat doet het pijn om hem zo te zien, niet wetende wat hem dwars zit. Is het koemelkallergie? Reflux? Of toch flink overprikkeld? Ik tel in ieder geval de uren af tot we naar huis mogen.  En ondertussen ligt hij heerlijk te slapen... 😁