Dit is echt de laatste keer, dus...

Je laatste zwangerschap... Wat zou je echt moeten doen voor het niet meer kan? 

Tijdens mijn eerste laatste zwangerschap, toen ik zwanger was van Rivaro, wilde ik heel graag een 3D echo laten maken. Toen ik zwanger was van Jazzlyn was dit net nieuw en vond ik het er nog een beetje eng uitzien. Nu wilde ik dit na alle goede verhalen en mooie foto's wel graag uitproberen dus deden we een 3D echo.

Tijdens mijn vorige laatste zwangerschap, toen ik zwanger was van Fien, was dit een newbornshoot. Al vroeg in de zwangerschap ging ik op zoek naar een goede fotograaf. Ik werd verliefd op de foto's van Marije van M-Photography. Ik nam meteen contact met haar op zodat dat maar vast stond. En wat was het geweldig! Wat een geduld had Marije met ons wakkere meisje en wat een ontzettend mooie foto's en bijzondere herinnering hielden we hier aan over! 

Al was ik klaar met zwanger zijn en kinderen krijgen, er kwamen toch af en toe wel eens dingen voorbij dat ik zei of dacht "mocht ik ooit ooit ooit nog eens zwanger zijn, ga ik dat doen!"
Een van die dingen was zwangerschapsyoga, ik was wel nieuwsgierig hoe dit zou zijn, maar aangezien ik in de meeste omschrijvingen las dat het toch vooral gericht is op dames die hun eerste kindje verwachten ben ik afgehaakt. Ook hadden we het nu natuurlijk wel erg druk met klussen en verhuizen dus kwam het ook niet erg goed uit.

Wat me ook geweldig leek was een 'gender reveal taart'. We zouden dan de arts of echoscopiste het geslacht op een briefje laten schrijven, dit zouden we dan naar een taartenmaker brengen en die een mooie taart laten maken met een roze of blauwe vulling. De taart zouden we dan samen aansnijden in het bijzijn van onze familie en dan zouden we dus pas het geslacht weten. Maar dit werd zo populair het afgelopen jaar dat ik ook hiermee ben afgehaakt. 
We hebben wel de envelop thuis liggen voor het geval dat, maar hij is nog steeds gesloten en met nog ruim 4 weken te gaan blijft dat ook zo. Na 3 zwangerschappen wel het geslacht vooraf te weten is dit nu toch veel leuker dan zo'n taart? De envelop schreeuwt soms echt wel mijn naam hoor, maar ik blijf sterk!

Als laatste had ik nog een zwangerschapsshoot op het lijstje staan. De aller aller laatste kans om mijn zwangere buik mooi vast te laten leggen. Ik wilde geen standaard studioshoot dus ging op zoek naar iets 'anders'. Dit vond ik bij Zo Mooi! Fotografie in mijn eigen woonplaats Zwaag, die net een paar prachtige nieuwe zwangerschapsshootjurken (die houden we er in voor galgje!) binnen had. Zij maakt hele bijzondere foto's in de natuur en dit was precies wat ik zocht. 
Toch sloeg naar mate de zwangerschap vorderde de twijfel toe. Ik ben al behoorlijk aangekomen en voel me gigantisch. Moet dat nou op een foto die je waarschijnlijk de rest van je leven bewaard? Ik vind foto's van mezelf sowieso al verschrikkelijk, laat staan met 20 kilo extra. Ik hield mezelf voor dat ik het nu veel te druk had voor een shoot en liet het dus varen. 
Tot ik op de Facebookpagina van Zo Mooi! Fotografie, Fotografie Hoorn, voorbij zag komen dat ze deze maand nog plek had voor een paar shoots. Het was nu of nooit en dus trok ik toch maar de stoute schoenen aan en nam contact op met deze fotografe.
Ook maakte ik een afspraak bij Knipsalon Hoorn. Eline zorgde voor een prachtige kleur in mijn haar en werkte mijn laagjes bij, Saskia toverde binnen no-time mijn steile haar om in een volle bos krullen. 

Dit zorgde voor net dat beetje zelfvertrouwen dat ik nodig had voor de shoot. 

Om 12.00 uur had ik bij Judy in haar studio afgesproken om daar eerst om te kunnen kleden. Ik voelde me meteen op mijn gemak bij haar. Nadat we mij in de super gave jurk van Mii-Estilo hadden gehesen die ik had uitgekozen gingen we richting het park. Er scheen een heerlijk lentezonnetje dus het weer zat in ieder geval mee. Wat een super locatie had ze uitgekozen! De hele shoot ging als vanzelf en was voorbij voor ik er erg in had.
Dezelfde middag ontving ik al een preview en wat voor een! 

Ik ben echt blij dat ik deze 'dit is echt de laatste keer, dus...' wel heb doorgezet, want inmiddels heb ik de rest van de foto's ook mogen zien en ik had nooit verwacht dat ik foto's van mezelf zo mooi zou kunnen vinden. Echt een aanrader!

Met nog maar zo'n 4 weken te gaan vraag ik mij nu af: Zijn er dingen die ik absoluut nog zou moeten doen tijdens deze laatste zwangerschap? En voor de mama's onder ons: wat wilde jij graag tijdens je (laatste) zwangerschap doen?

Oeps...

Na Jazzlyn en Rivaro was ik klaar. Ik heb mezelf nooit met een groot gezin gezien dus 2 was echt wel genoeg. En praktisch. Met z'n vieren pas je makkelijk in iedere auto, hotelkamer, etc. 

Na mijn herseninfarcten miste ik steun van mijn man en besloot ik dat het leven te kort is om ongelukkig te zijn. Ik zette een punt achter mijn huwelijk. Tijdens mijn werk leerde ik Tony kennen. Het klikte direct tussen ons en van het een kwam het ander. We gingen al vrij snel samenwonen en na een tijdje ging het toch wel een beetje kriebelen bij me. Tony is gek op Jazzlyn en Rivaro, maar een kindje van ons samen zou toch ook wel heel speciaal zijn. Ik wilde eigenlijk schrijven dat niet veel later daar dan Fien was. Maar zo simpel was het niet en het voelt dan ook niet goed om te doen alsof het dit wel was. 

Tony's vader is helaas overleden aan de ziekte van Huntington. Een verschrikkelijke erfelijke aandoening die bepaalde delen van de hersenen aantast. Langzaam verlies je de controle over al je spieren. Doordat zijn vader de ziekte had, had ook Tony hier 50% kans op.

 50 procent!! 

Toen ik dit hoorde moest ik wel even slikken. Niet alleen door het idee dat hij misschien dezelfde lijdensweg stond te wachten, maar later ook door het idee dat hij de ziekte door zou kunnen geven als hij zelf vader zou worden. Zwanger worden zonder hier zekerheid over te hebben was voor mij dan ook geen optie. Iedere keer dat hij zich stootte, iedere zenuwtrek maakte mij gek, maar het was aan hem of hij zich wilde laten testen of niet. Toen Tony er aan toe was om zich te laten testen hebben we ons door laten sturen naar het LUMC om het traject te starten. Gesprekken met de arts en de psycholoog volgden, bloed werd afgenomen. We waren er klaar voor. Weken van onzekerheid gingen we in. We besloten om met de uitslag te wachten tot na onze vakantie. We hebben volop genoten van onze vakantie naar Disneyland om daarna terug naar de realiteit te gaan. De uitslag. Wat een dag. Ik was op van de zenuwen. Gelukkig liet de arts ons niet lang in spanning en gingen we naar huis met heel goed nieuws. Wat een opluchting! 
De opluchting was zo groot, dat ik de volgende dag zwanger was... En 9 maanden later was daar Phoenix. 

Fien was dan toch echt de laatste! Ze is een pittige dame en al genieten we volop van haar uitspraken en streken, we hebben onze handen vol aan haar.  De maxi-cosi ging de deur uit, net als de Bugaboo en het babyspeelgoed. Ook de babykamer stond al te koop. Ik was echt klaar. 

Door de herseninfarcten is anticonceptie wel een dingetje geworden. De pil moest ik laten liggen. Ook de prik, ring, pleister en het staafje waren een no-go geworden. Wat blijft er dan over? Eigenlijk alleen het spiraaltje. En condooms natuurlijk. 
Ik heb het spiraaltje geprobeerd. Het klonk ideaal, maar het was geen succes. Meer wel bloeden dan niet, haaruitval, acne. Na een jaar was ik er helemaal klaar mee. Eruit dat ding! Over op condooms dan maar. 

Dat dat ook geen succes is bleek 33 weken geleden.

In augustus vorig jaar had ik rond de tijd van mijn menstruatie een flinke bloeding. Het was zo heftig dat ik een miskraam vermoedde. Toen de maand erna mijn menstruatie uitbleef kreeg ik het toch wel een beetje warm. Om snel uit de onzekerheid te zijn, want dat vreet kostbare energie, haalde ik een test. Tony had vroege dienst, maar ik wilde zeker zijn en deed de test meteen in de ochtend. Ik nam me voor om de test te doen en dan de was te gaan vouwen. De uitslag zou toch wel nagatief zijn en zou ik later wel zien. Ik kreeg niet de kans. Nog voor ik de Kruidvat test neer kon leggen verschenen er 2 dikke strepen. 

Oeps... 

En nu? Ik durfde nog niets tegen Tony te zeggen, maar kocht meteen een Clearblue test en stuurde Tony een whatsappje.

Ik deed alsof ik van niets wist. Best lastig wanneer de zenuwen (en hormonen) door je lijf gieren. Ondertussen wisten mijn vriendinnen het eerder dan Tony, want tja, zoiets kun je natuurlijk niet de hele dag voor jezelf houden, toch? ;-)
Toen hij eindelijk thuis was, mijn god wat duurde die dienst lang, deed ik de test.

Linkje naar de video met Tony z'n reactie op de test ;-)

Daarna mocht natuurlijk ook Rivaro het weten. 

En een linkje naar Rivaro z'n reactie op de test ;-)

Je leert je tiener over veilig vrijen en word zelf ongepland zwanger. Nou ja, een beter voorbeeld van hoe je het niet moet doen en hoe snel het kan gaan is er niet zullen we maar zeggen ;-) We hebben echt wel even tijd nodig gehad om aan dit idee te wennen allemaal. Ik zag aardig wat beren op de weg. We waren net verhuisd naar een tijdelijke woning en er stond natuurlijk nog een verhuizing op de planning. En 4 kinderen! Hoe ga ik dat overleven? Waar haal ik de energie vandaan?!

Maar het heeft zo moeten zijn denk ik en we hebben liefde genoeg voor nog een kindje dus zorgen we er samen voor, met wat hulp hier en daar, dat dit goed komt. En dan gaat er een knoop in. 

N.A.H.

Een N.A.H.: Niet Aangeboren Hersenletsel. 

Op zaterdagochtend 21 november 2009 ging ik nietsvermoedend een rondje hardlopen. 

Rivaro, die toen 2,5 jaar was, had ik mee in de kinderwagen zoals ik wel vaker deed. Het ging niet zo lekker, een beetje vermoeid dacht ik, maar ineens lag ik aan de andere kant van de weg in de modder, kinderwagen op z'n kant. Ik kreeg de kinderwagen niet overeind en zelf opstaan lukte ook niet. Al snel verzamelde zich mensen om mij heen. Ik schaamde me rot, daar lag ik dan in de modder langs weg, alle ogen op mij gericht, van steeds meer mensen. Rivaro hebben ze gelukkig snel overeind geholpen. Ik vroeg een helpende hand om op te staan, dan kon ik weer verder, maar een van de omstanders vertelde dat ik niet kon staan. Niet staan? Ik voelde me prima, weer staan en dan maar rustig naar huis, bijkomen en schone kleding aan. Ze hielpen me overeind, maar hij had gelijk. Mijn linker helft deed niets. Een stoel stond al klaar.

 "Je mond hangt scheef, ik bel 112!" zei dezelfde omstander. Je mond hangt scheef?? "Dat kan niet, ik ben 26!" 

Maar het kon wel, die omstander bleek een arts en zag (gelukkig) direct wat er aan de hand was. Eerst politie met loeiende sirenes, vervolgens een ambulance. De kracht in mijn linker lichaamshelft kwam langzaam terug dus ik kon zelf mijn man bellen om onze zoon op te halen en ik kon zelf in de ambu stappen. "Daar gaat mijn vrije weekend" grapte ik tegen de ambulancebroeder onderweg, niet wetende dat ik daarna nog genoeg vrije weekenden zou gaan hebben. Het ging onderweg weer fout. Aangekomen op de eerste hulp volgde een hoop onderzoeken en ging ik door de CT scan. De diagnose was duidelijk, er zat een bloedpropje vast in mijn hersenen. De behandeling, trombolyse, werd gestart en ik werd door de neuroloog gefeliciteerd met de goede afloop. Wat een opluchting. Net toen iedereen mijn kamer verliet om mij te laten rusten voelde ik zo het gevoel aan mijn linker kant weer wegzakken. Volledig gevoelloos, totaal geen kracht. Ik zag mijn leven in een flits aan me voorbij gaan. Ik kon met heel veel moeite overeind komen om op de bel te drukken. 
De neuroloog besloot de trombolyse, ondanks het gevaar op inwendige bloedingen, nogmaals te starten. Dit was mijn redding. 

Ik heb gevoeld hoe het is om halfzijdig verlamd te zijn, maar heb geluk gehad dat ik de juiste mensen op het juiste moment om mij heen had, waardoor ik er nog ben en de schade beperkt is gebleven. Ik ben ze hier eeuwig dankbaar voor.

Maar ik heb dus wel een NAH. Je ziet niets aan mij, maar het is er wel. Vooral in mijn hoofd. Een stukje hersenen doet het niet meer en daardoor kosten veel dingen meer moeite. Ik ben dan ook altijd moe. Er is geen moment dat ik niet moe ben. 

Mijn geliefde baan als hoofdconducteur moest ik opgeven en na een strijd van 4 jaar om nog te kunnen werken mocht ik helemaal stoppen. Ik ben volledig afgekeurd. Dat geeft rust, maar ook weer niet. Ik mis mijn werk, mijn collega's en sociale contacten. Even over iets anders praten dan de kinderen. Even geen billen afvegen en 1000x keer "mama, mama, mama". Maar het is zoals het is en het niet werken heeft, vooral straks met 4 kinderen, ook zijn voordelen natuurlijk. En daar probeer ik nu zoveel mogelijk van te genieten. 

Even voorstellen...

Een blog. Waar begin je dan? 

Eerst maar eens voorstellen!

Ik ben Yvonne, Yv dus. 

Met mijn gezin, waar ik zo meer over ga vertellen, woon ik in Zwaag, een dorp in de gemeente Hoorn. West-Friesland dus. Ik ben een Hoorinees. Waar ik ook ga, Hoorn blijft mijn thuishaven en ik blijf dan ook steeds terugkeren naar Hoorn. Ik heb uitstapjes gemaakt naar andere woonplaatsen, zelfs aan de andere kant van het land, lang bleef ik er nooit hangen, ze halen het allemaal niet bij Hoorn. En dus ben ik na mijn laatste uitstapje van 5 jaar nu weer thuis. 

Vorig jaar hebben we ons prachtige huis in Grootebroek verkocht om nu in onze hagelnieuwe woning in Zwaag verder te kunnen gaan. 

5 Slaapkamers. En ze zijn allemaal bezet. De eerste uiteraard door mij en mijn partner, mijn vriend Tony. De 2 kamers op zolder zijn voor mijn oudsten, Jazzlyn (13) en Rivaro (9), de kamer naast ons is de prinsessenkamer van onze dochter Phoenix (Fien, bijna 3), de kamer daarnaast zou de gameroom van Tony moeten zijn, maar er heeft zich onverwachts een cadeautje aangekondigd die zijn/haar intrek in deze kamer neemt vanaf eind april. 

We zijn dus binnenkort met zijn zessen. 6. Ik kan er nog steeds niet aan wennen. Een NAH, waar ik een andere keer meer over ga vertellen, en 4 kinderen in totaal verschillende levensfases. Dat moet wel een chaos worden ;-)