Na Jazzlyn en Rivaro was ik klaar. Ik heb mezelf nooit met een groot gezin gezien dus 2 was echt wel genoeg. En praktisch. Met z'n vieren pas je makkelijk in iedere auto, hotelkamer, etc.
Na mijn herseninfarcten miste ik steun van mijn man en besloot ik dat het leven te kort is om ongelukkig te zijn. Ik zette een punt achter mijn huwelijk. Tijdens mijn werk leerde ik Tony kennen. Het klikte direct tussen ons en van het een kwam het ander. We gingen al vrij snel samenwonen en na een tijdje ging het toch wel een beetje kriebelen bij me. Tony is gek op Jazzlyn en Rivaro, maar een kindje van ons samen zou toch ook wel heel speciaal zijn. Ik wilde eigenlijk schrijven dat niet veel later daar dan Fien was. Maar zo simpel was het niet en het voelt dan ook niet goed om te doen alsof het dit wel was.
Tony's vader is helaas overleden aan de ziekte van Huntington. Een verschrikkelijke erfelijke aandoening die bepaalde delen van de hersenen aantast. Langzaam verlies je de controle over al je spieren. Doordat zijn vader de ziekte had, had ook Tony hier 50% kans op.
50 procent!!
Toen ik dit hoorde moest ik wel even slikken. Niet alleen door het idee dat hij misschien dezelfde lijdensweg stond te wachten, maar later ook door het idee dat hij de ziekte door zou kunnen geven als hij zelf vader zou worden. Zwanger worden zonder hier zekerheid over te hebben was voor mij dan ook geen optie. Iedere keer dat hij zich stootte, iedere zenuwtrek maakte mij gek, maar het was aan hem of hij zich wilde laten testen of niet. Toen Tony er aan toe was om zich te laten testen hebben we ons door laten sturen naar het LUMC om het traject te starten. Gesprekken met de arts en de psycholoog volgden, bloed werd afgenomen. We waren er klaar voor. Weken van onzekerheid gingen we in. We besloten om met de uitslag te wachten tot na onze vakantie. We hebben volop genoten van onze vakantie naar Disneyland om daarna terug naar de realiteit te gaan. De uitslag. Wat een dag. Ik was op van de zenuwen. Gelukkig liet de arts ons niet lang in spanning en gingen we naar huis met heel goed nieuws. Wat een opluchting!
De opluchting was zo groot, dat ik de volgende dag zwanger was... En 9 maanden later was daar Phoenix.
Fien was dan toch echt de laatste! Ze is een pittige dame en al genieten we volop van haar uitspraken en streken, we hebben onze handen vol aan haar. De maxi-cosi ging de deur uit, net als de Bugaboo en het babyspeelgoed. Ook de babykamer stond al te koop. Ik was echt klaar.
Door de herseninfarcten is anticonceptie wel een dingetje geworden. De pil moest ik laten liggen. Ook de prik, ring, pleister en het staafje waren een no-go geworden. Wat blijft er dan over? Eigenlijk alleen het spiraaltje. En condooms natuurlijk.
Ik heb het spiraaltje geprobeerd. Het klonk ideaal, maar het was geen succes. Meer wel bloeden dan niet, haaruitval, acne. Na een jaar was ik er helemaal klaar mee. Eruit dat ding! Over op condooms dan maar.
Dat dat ook geen succes is bleek 33 weken geleden.
In augustus vorig jaar had ik rond de tijd van mijn menstruatie een flinke bloeding. Het was zo heftig dat ik een miskraam vermoedde. Toen de maand erna mijn menstruatie uitbleef kreeg ik het toch wel een beetje warm. Om snel uit de onzekerheid te zijn, want dat vreet kostbare energie, haalde ik een test. Tony had vroege dienst, maar ik wilde zeker zijn en deed de test meteen in de ochtend. Ik nam me voor om de test te doen en dan de was te gaan vouwen. De uitslag zou toch wel nagatief zijn en zou ik later wel zien. Ik kreeg niet de kans. Nog voor ik de Kruidvat test neer kon leggen verschenen er 2 dikke strepen.
Oeps...
En nu? Ik durfde nog niets tegen Tony te zeggen, maar kocht meteen een Clearblue test en stuurde Tony een whatsappje.
Toen hij eindelijk thuis was, mijn god wat duurde die dienst lang, deed ik de test.
Daarna mocht natuurlijk ook Rivaro het weten.
Je leert je tiener over veilig vrijen en word zelf ongepland zwanger. Nou ja, een beter voorbeeld van hoe je het niet moet doen en hoe snel het kan gaan is er niet zullen we maar zeggen ;-) We hebben echt wel even tijd nodig gehad om aan dit idee te wennen allemaal. Ik zag aardig wat beren op de weg. We waren net verhuisd naar een tijdelijke woning en er stond natuurlijk nog een verhuizing op de planning. En 4 kinderen! Hoe ga ik dat overleven? Waar haal ik de energie vandaan?!
Maar het heeft zo moeten zijn denk ik en we hebben liefde genoeg voor nog een kindje dus zorgen we er samen voor, met wat hulp hier en daar, dat dit goed komt. En dan gaat er een knoop in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten