Moederhart

Mijn wekker gaat, maar ik ben al lang en breed beneden, nog steeds intens verdrietig. Mijn hart huilt, mijn hart schreeuwt het uit van de pijn. Ik heb het gevoel dat ik heb gefaald. Gefaald, omdat ik mijn kind, of eigenlijk kinderen, niet kon geven wat ze nodig hebben.

Mijn hele lichaam gaf aan dat ik hem uit dat akelige kille bedje moest pakken. Zijn gehuil ging door merg en been terwijl ook bij mij de tranen rijkelijk vloeiden.
Ik kan niet meer stoppen met huilen. Heb ik de juiste stap wel gezet? Ik weet het niet, mijn hart zegt van niet. Mijn hart zegt dat hij mij nodig heeft en dat ik hem nu in de steek laat. Mijn verstand zegt echter dat er wel iets moet gebeuren, omdat het hele gezin er nu onder lijdt. Dat ik afgepeigerd ben maakt me niet zoveel uit, dat ben ik na zoveel jaar NAH wel een beetje gewend, maar Jazzlyn die net voor haar laatste toetsweek zit, Fien, Rivaro, maar ook mijn relatie, ze hebben allemaal aandacht nodig die ik ze niet kan geven op dit moment.

Gisteravond moest ik hem achterlaten in dat kille bedje, mijn kleine mannetje, mijn cadeautje,  opgenomen op de kinderafdeling om het 'huilbaby-protocol' in te zetten. Hij is officieel een huilbaby. En daar is zowaar een protocol voor. Ik heb er wel eens over gelezen, maar nooit bij stil gestaan dat wij hier mee te maken zouden krijgen.
Vandaag is het hele circus in werk gezet. Maatschappelijk werk, pedagogisch medewerkers, artsen en verpleegkundigen, minimaal vijf dagen. Vijf lange dagen. En nog veel langere nachten. Ze willen dat wij thuis slapen om bij te komen, om bij te slapen, maar hoe moet ik bijkomen met zoveel pijn in mijn moederhart? Zo incompleet.

Mijn kleine mannetje, vandaag precies 8 weken oud. Wat doet het pijn om hem zo te zien, niet wetende wat hem dwars zit. Is het koemelkallergie? Reflux? Of toch flink overprikkeld? Ik tel in ieder geval de uren af tot we naar huis mogen.  En ondertussen ligt hij heerlijk te slapen... 😁

Overleven

Het is alweer 6 weken sinds mijn laatste blog. De blog die ik in de vroege ochtend van Koningsdag schreef. Sindsdien is het hier nogal chaotisch geweest. Beetje verwacht natuurlijk wel...

Even in het kort: Het ballonnetje hielp. En meer dan het ballonnetje was er ook niet nodig. We kwamen thuis, Tony ging gewoon naar zijn werk (je weet wel, Koningsdag en het spoor...), kids allemaal niet thuis, ik dacht ik plof op de bank met een beker thee en Netflix, lekker van de rust genieten, eindelijk. Nog even snel naar de wc en hoppa daar ging het ballonnetje. Meteen weeen ook,  weg rust... dus m'n moeder meteen in de auto naar mij toe, Tony meteen weer rechtsomkeert en allemaal op naar het ziekenhuis. Uiteindelijk heeft het toch nog zo'n 12 uur geduurd, wat ik zwaar vond, vooral ook omdat ik nu in de nacht ben bevallen en hierdoor meteen al een hele nacht slaap mistte. Ik had ook niet echt tijd om bij te komen, want ook al was het medisch, ik werd zo snel mogelijk het ziekenhuis weer uit gebonjourd. 02.45 bevallen, 06.00 uur weer naar huis. Niet echt een fijne start voor een moeder met een NAH.

Kaeden is een heerlijk ventje, we hebben een heerlijke kraamweek gehad met een geweldige kraamverzorgster (Alle lof voor jou, Iris ;-)), maar hij huilt veel op het moment en ik vind de gebroken nachten, de borstvoeding, de krampjes en alles wat er bij komt kijken loeizwaar. Ik wil niet klagen (maar ik doe het lekker toch), maar het is me vies tegengevallen. Daar waar ik bij Fien al na 5 dagen langs de lijn stond op het voetbalveld ben ik nu de eerste twee weken de deur niet uit geweest. En nu zelfs na 6 weken kom ik nog amper de deur uit. Zo kom ik natuurlijk nooit van die overtollige kilo's af. Het zal vast snel beter gaan allemaal hoor, maar nu is het echt even overleven. Tropenjaren noemen ze dat toch? Ik hoop toch echt dat ze eigenlijk tropenweken bedoelen ;-)

Ok, genoeg geklaagd! Want wat zijn we allemaal verliefd op dit mannetje... mannetje inderdaad! Negen maanden lang dachten we dat er een klein meisje in mijn buik groeide, maar wat zaten we ernaast. Op 28 april 2017 is onze prachtige zoon Kaeden geboren. Ons gezin is compleet 💗