Nieuwe website

Mijn nieuwe blog vind je hier ;-) 

Tot ziens op mijn nieuwe website! http://www.mijnchaos.nl/

Verjaardag

Vandaag is mijn verjaardag. Ik ben op 12 juli geboren dus nu denk je misschien 'uhh?', maar op 21 november vier ik altijd een beetje dat ik er nog ben. Dat is namelijk de dag van mijn infarcten. 21-11-2009. Dat was de laatste dag van mijn oude ik, maar ook de eerste dag van mijn nieuwe ik.

Acht jaren zijn er dus inmiddels alweer voorbij. En ze zijn voorbij gevlogen. In die 8 jaar is er zo ontzettend veel gebeurd, maar er is ook zo ontzettend veel niet gebeurd. En daarom vier ik vandaag niet alleen, maar rouw ik ook een beetje. Ik vier mijn nieuwe ik, maar ik rouw om mijn oude ik, om alle dingen die ik graag had willen doen, maar niet gaan gebeuren.

Er is ook inmiddels alweer 4 jaar voorbij dat ik er door de NS werd uitgewerkt. Vier jaar heb ik, met alles wat ik had, geknokt om mijn werk weer te kunnen doen, maar het mocht niet zo zijn.
Drie jaar geleden werd ik uiteindelijk volledig afgekeurd. Dat was aan de ene kant een opluchting, maar aan de andere kant heel pijnlijk. In de jaren hierna had ik gehoopt dat dit rust zou geven, maar ik merk dat het nog steeds pijnlijk is. Steeds meer eigenlijk. Ik krijg nog regelmatig de vraag "He, hoe gaat het nu met je en wat doe je tegenwoordig?" Misschien zit het tussen mijn oren, maar  ik merk dan regelmatig dat ik na mijn antwoord (ik werk niet meer, ik ben afgekeurd) een soort vragende blik terug krijg, want je ziet niets aan me en al weet ik dat het niet hoeft, ik voel dan altijd de drang om uitleg te geven, om te vertellen dat ik lang heb geknokt, maar dat het niet ging en dat ik dus niet voor mijn lol thuis zit en een uitkering krijg.

Mijn wereld is heel klein geworden sinds die 21 november 8 jaar terug. Ik mis het werken, ik mis het om de deur achter me dicht te trekken en even Yvonne te zijn en niet alleen maar Mama. Ik kan af en toe echt stikjaloers zijn als ik zie dat iemand een leuke carrieremove heeft gemaakt of een leuke dienst achter de rug heeft, foto's van collega's onder elkaar. Dat had ik ook allemaal nog mee moeten maken. Ook op sociaal gebied mis ik mijn werk enorm, aangezien ik als hoofdconducteur de hele dag in contact was met mensen. Maar ik mis niet alleen de sociale contacten die ik had door te werken. Vriendschappen zijn ook minder geworden. Op de eerste plaats, omdat ik gewoon simpelweg de energie mis om vriendschappen te onderhouden, om dingen te ondernemen. Uitgaan zit er al helemaal niet meer in, ik moet gewoon te lang bijkomen van alle prikkels. Ik vergeet vaak te bellen of te appen of stel het uit. Hierdoor zijn verschillende vriendschappen langzaam doodgebloed. Nieuwe vriendschappen durf ik hierdoor ook vaak niet aan te gaan en dat maakt dat ik best wel eens eenzaam ben.

Ik heb lang nagedacht of ik deze blog wel of niet zou schrijven. Ik wil namelijk absoluut niet zielig gevonden worden, ik wil geen medelijden, maar misschien dat andere lotgenoten zich in mijn verhaal herkennen en zo weten dat ze niet de enige zijn. Dat rouwen om je oude ik erbij hoort.

En nu ga ik eerst een appeltaart in de oven zetten, want het is tijd om te vieren!

Disneyland

Inmiddels zijn we alweer ruim een week thuis en zit de eerste schoolweek er alweer op. Ik verlang, ondanks dat ik het deze keer echt veel zwaarder vond dan 5 jaar geleden, terug naar Disneyland. Ik verlang terug naar iedere dag opgemaakte bedden en een stapel schone handdoeken zonder dat daar een berg wasgoed voor in de plaats is gekomen, ik verlang terug naar het mooie weer, maar ik verlang vooral terug naar de verwonderde blikken van mijn eigen prinsesje, Fien.  Wat heeft ze genoten van Disneyland.

Maandagochtend om 04.30 reden we met 2 volle auto's richting Parijs. De kids hebben zich super gehouden de hele weg, zelfs Kaeden heeft bijna de hele weg geslapen. Onderweg staan er meerdere borden langs de snelweg waaraan je kunt zien dat je bij Disneyland in de buurt komt. Ik heb Fien vakkundig afgeleid bij ieder bord. Zodra je aan komt rijden bij Disneyland en richting de hotels gaat voel je de magie al. Wij dan in ieder geval,  Fien had nog steeds niets door.
Na de nodige tussenstops kwamen we om 12.15 uur aan bij ons hotel. Toen we richting de ingang liepen zag ik in de verte al posters hangen van het 25 jarig bestaan van Disneyland Parijs. Aangezien ik dacht dat Fien toen echt wel door zou krijgen dat we niet in Center Parcs waren heb ik mijn telefoon erbij gepakt om te gaan filmen. Die werkte niet helemaal mee helaas, maar toch nog een stukje gefilmd van de reactie van Fien.

Bekijk het filmpje hier!

Goed, die reactie was dus iets anders dan we hadden verwacht. Ze had duidelijk nog steeds geen idee wat haar allemaal te wachten stond ;-)


Het hotel, Disney's Sequoia Lodge.

De hotels zijn net als het park en Disneyvillage tegenwoordig goed beveiligd. Alle bagage moest bij de ingang eerst door de x-ray, wij zelf allemaal door een detectiepoortje. Dat geeft wel een veiliger gevoel, want na alle aanslagen de afgelopen tijd, vond ik een plek als Disneyland toch best een beetje spannend hoor.

Vanaf 15:00 zouden de kamers beschikbaar zijn. Tot die tijd wilden we onze bagage bij het hotel achterlaten en alvast richting het park gaan. Tot mijn verbazing kregen we echter direct de sleutelkaarten van de kamers en konden we dus gelijk de bagage op de kamers kwijt. Super fijn natuurlijk. Nog fijner was het dat onze kamers 'connected' waren. We konden dus zo via een tussendeur naar de kamer van mijn moeder en Jazzlyn. Een babybedje werd al snel gebracht en toen ik bij de conciërge om een waterkoker vroeg voor de flesjes werd ook die direct gebracht.
Ook dit Disneyhotel is, net als Hotel New York en Newport Bay, een erg fijn hotel om te verblijven. Het enige minpunt is het eten. Het buffet in het restaurant van het hotel was echt een tegenvaller. Voor een volwassene betaal je 35 euro, voor een kind tot 12 is dat 25 euro, een glas cola kost bijna 5 euro. De keuze was beperkt, de kwaliteit nog veel beperkter. Het eten van McDonald's is nog beter.


Het Disneyland park

 Op het moment dat we de eerste dag het park betraden viel Fien meteen met haar neus in de boter, we waren precies op tijd voor de show The Starlit Princess Waltz. Met open mond heeft ze de hele show gekeken.  

Bekijk hier een stukje van de show!

Deze show en de Stars On Parade, de nieuwe parade speciaal voor de 25e verjaardag van Disneyland Paris, waren echt de hoogtepunten voor Fien. Wat heeft ze haar ogen uitgekeken. 

Verder was het toch best wel lastig om met kinderen van 4 totaal verschillende leeftijden het park in te gaan. De een wil dit, de ander dat... En dan moesten we ook nog rekening houden met de slaapjes van Kaeden, want meneer vond er in de draagzak niets aan, maar kon in de wagen uren slapen. En dat betekende veel wachten of toch eerst even een andere attractie. En zo gingen we 4 dagen lang kriskras door het park en hebben we zoveel nog niet gedaan. Het was ook gewoon echt heel druk. Ik had het idee dat half Europa daar precies op die dagen waren, want de wachttijden waren toch best behoorlijk. En dat is vooral met kinderen niet fijn, aangezien die vaak pas aan het einde van de wachtrij zeggen dat ze "Nu!" naar de w.c. moeten, of dat ze het toch wel een beetje te eng vinden, of dat ze gewoon liever wat anders willen doen... 

Het Walt Disney Studios Park 

De wachttijden waren in het Walt Disney Studios park niet veel beter. Jazzlyn heeft met Fien ruim 1,5 uur in de rij gestaan om met Vaiana op de foto te gaan. De Moteurs... Action! Stuntshow is een aanrader, maar was 5 jaar geleden nog het zelfde als 10 jaar geleden en daarom hebben we deze sowieso dit keer overgeslagen. Aangezien we niet veel tijd meer hadden hebben we het Studios park verder gelaten voor wat het is, reden om nog een keer te gaan, want er zijn nog veel meer leuke shows en attracties in dit park.  

Ik begreep de dag voor we heen gingen dat er een disabilitycard bestaat voor mensen met een beperking/handicap. Die is voor iemand zoals ik, met een NAH, ideaal. Je krijgt overal direct voorrang. Niet alleen voor de attracties, maar ook voor de meet&greets met de Disneyfiguren. Ik had te kort tijd om het te regelen, maar volgende keer ga ik er zeker achteraan, want het zou mij ongelooflijk veel energie schelen. 

Tips: 

• Plan je bezoek zoveel mogelijk vooraf. Ook restaurants kun je vooraf reserveren. Handig als je graag met de Disneyfiguren wilt dineren bijvoorbeeld. Het kost een fortuin, maar is evengoed zo vol geboekt. Wij kregen bij aankomst al te horen dat de twee restaurants waar dit mogelijk is voor alle 4 de dagen al volgeboekt waren, ontbijt, lunch en diner (ook al kost dit 75 euro per volwassene en 45 euro voor kinderen t/m 11 jaar). 
• Neem een goedgevulde portemonnee mee, alles is er loeiduur.  
• Heb je een beperking of handicap, vraag dan met een doktersverklaring of invalidekaart een 'disabilitycard' aan, de Easy Access Card of de Priority Card. Vooral in het hoogseizoen scheelt het ongelooflijk veel wachten. 
• Wanneer je in een van de Disney hotels verblijft mag je eerder dan de officiële openingstijden het Disneyland park op. Niet alle delen van het park zijn open helaas, maar je kunt alvast een paar leuke attracties meepakken met minimale of zelfs helemaal zonder wachttijd. 
• Wachten op de avondshow, Disney Illuminations (23:00 uur), is best pittig met kleine kinderen die al moe zijn van een hele dag park, maar is echt de moeite waard om een keer gezien te hebben. Zorg dat je op tijd een goed plekje voor het kasteel bemachtigd. 
• Boek je verblijf via een andere dan een Nederlandse website. Het is bizar hoeveel geld je daarmee kunt besparen. 
• Download de Disneyland Paris app, hier kun je veel informatie over het park vinden, inclusief plattegrond van de beide parken met actuele wachttijden.
• In en buiten de parken staan op meerdere plaatsen drinkfonteintjes, hier kun je gratis je eigen flesje(s) vullen terwijl je voor een nieuw flesje water bijna 4 euro betaalt (Sorry, ik blijf toch een Hollander).
• Neem een extra koffer mee voor al die leuke souveniertjes die er te krijgen zijn ;-) 

Ik ga op vakantie en ik neem mee...

Op vakantie met een N.A.H., hoe pak je dat aan? Hoe voorkom je stress en hoe voorkom je dat je van alles vergeet?
Wanneer je niet alleenstaand bent zou je er natuurlijk simpelweg voor kunnen kiezen om alles aan je partner over te laten, maar ik ben best wel een control-freak en Tony heeft geen flauw idee wat hij allemaal mee moet nemen, dus doe ik het liever zelf.

Allereerst de vraag, waar gaan we heen? Wat is een fijne plek voor iemand met een N.A.H.? Ik heb dit jaar gekozen voor de meest N.A.H. onvriendelijkste plaats in Europa denk ik, want we gaan namelijk naar Disneyland. Niet heel ideaal als je niet goed met prikkels om kunt gaan, maar ik ben nu eenmaal erg eigenwijs, we zijn allemaal gek op Disney en met 4 kinderen in totaal verschillende leeftijden zit je daar in ieder geval altijd goed. We houden wel rekening met mijn beperkingen, met name de vermoeidheid, door een hotel bij het park te kiezen. Zo kan ik makkelijk even tussendoor gaan rusten. We hebben een hotel met zwembad geboekt, zodat de kinderen die geen middagslaapje nodig hebben lekker even kunnen zwemmen tot de rest weer uitgerust is. Vijf jaar geleden hebben we het ook op deze manier gedaan en dat was goed bevallen. Het is zo lekker cliché, maar wel waar, als de kinderen genieten, geniet ik. So Disneyland it is.
Volgend jaar maar weer iets met wat minder prikkels.

Dan de voorbereidingen...

Iedere ouder weet dat op vakantie gaan met kinderen een uitdaging is. De hoeveelheid spullen die je mee moet nemen is bizar. Vooral voor een baby. Kun je nagaan wat een gigantische hoeveelheid aan troep je mee moet voor 2 volwassenen en 4 kinderen, waarvan 1 een baby. De honden zitten dit keer in een pension, dat scheelt dan weer. Dat scheelt 10 kg brokken, een paar blikken vlees en een hele hoop ruimte in de auto om precies te zijn. En we kiezen dus voor een hotel, niet alleen omdat ik een verwend nest ben en van luxe houd, maar tegenwoordig dus ook om die berg troep die mee moet, want om te gaan kamperen heb je nog minimaal 2x zoveel nodig en is het helemaal lullig als je wat vergeet. Ik bedoel, een tent waarvan de helft van de tentstokken mist is toch niet echt ideaal denk ik. Nee, doe mij maar opgemaakte bedden, een tv en een eigen toilet en badkamer. Met bad graag.

Met zoveel spullen om niet te vergeten is het voor mij belangrijk om op tijd met een lijstje te beginnen. Mijn leven bestaat sowieso sinds de herseninfarcten voor een groot deel uit lijstjes. Zonder lijstjes ben ik nergens en dus begin ik zo'n 2 weken vooraf met een lijstje. Hij ligt op tafel en zo kan ik er makkelijk spullen bijschrijven, maar ook kunnen Tony en de kids er zo makkelijk iets aan toevoegen. Als ik niet in de buurt ben van het lijstje en er schiet me iets te binnen dat we niet mogen vergeten dan zet ik dat in een notitie in mijn telefoon. Ik voeg het dan later toe aan dé lijst. In die weken voor de vakantie groeit het lijstje uit tot een flinke lijst en dan kan ik uiteindelijk alles af gaan vinken als het daadwerkelijk in de koffer zit.

Daarnaast heb ik ook nog lijstjes van wat er allemaal nog moet worden gekocht en gedaan voor we weg kunnen. Ik heb bijvoorbeeld graag mijn huis een beetje opgeruimd en schoon voor vertrek, zodat we ook niet in een bende terugkomen. Er moet natuurlijk vermaak voor op de achterbank zijn dus moeten er tijdig films en extra spelletjes op de iPads gezet worden (met kleurtjes en reisspelletjes doe je ze tegenwoordig geen plezier meer) en er moet natuurlijk ook gegeten en gedronken worden onderweg. Voor Kaeden moet er extra voeding bij de apotheek vandaan komen, want je moet er toch niet aan denken dat je niet genoeg hebt en niets kan vinden dat geschikt is. De auto krijgt een extra check, de airco nog even gevuld. Aangezien we dit jaar naar Frankrijk gaan heb ik voor de zekerheid op tijd een milieusticker aangevraagd, extra veiligheidsvestjes in de auto gelegd en een paar alcoholtesten.
Al die dingen schrijf ik vooraf op en vink ik vervolgens af als ze gedaan zijn, want dan kan ik ze ook uit mijn hoofd halen en plaats maken voor andere dingen.

Om het voor mij overzichtelijk te houden en voor de kids leuk heb ik een aftelkalender gemaakt. Fien mag iedere dag een kruis zetten tot we weggaan. Zo voorkom ik ook dat er dagelijks aan mijn hoofd wordt gezeurd wanneer we op vakantie gaan. Via Google kun je ontzettend veel leuke aftelkalenders vinden. Deze aftelkalender vond ik via Google op Pinterest, hier kunnen ze nog op kleuren ook dus helemaal leuk.

Zelf heb ik voor een iets overzichtelijkere gekozen, en heb vervolgens zelf via mijn telefoon wat plaatjes gezet op de dagen dat we weggaan. Even uitprinten en op een handige plek ophangen, zodat hij voor iedereen in huis te zien is.

Fien weet nu dus ook precies wanneer we gaan , wat ze niet weet is waar we heen gaan. Ze denkt dat we naar Center Parcs gaan, omdat dat eigenlijk de enige 'vakantie' is die ze tot nu toe kent. Als we er bijna zijn zullen we haar vertellen waar we daadwerkelijk heen gaan. Dat scheelt heel wat zenuwen vooraf en zorgt voor een leuke verrassing. Ik ben zo benieuwd naar haar reactie!

Voor iedereen die nog weg gaat, fijne vakantie en probeer er volop van te genieten!

Update ziekenhuisopname

Ik besefte mij net dat ik nooit een update heb gegeven na de ziekenhuisopname van onze jongste zoon. Na alle hartverwarmende reacties vind ik dat ik jullie dat wel verschuldigd ben.

Ik vond de opname erg zwaar. Vooral om iedere avond mijn mannetje achter te moeten laten, want dat gaat zo lijnrecht tegen je moedergevoel in. Uiteindelijk heeft hij 6 dagen in het ziekenhuis gelegen en was ik iedere dag van 08.30 tot ongeveer 21.00 bij hem. Meestal kon ik dan zelf de eerste fles geven en ging ik pas weg als hij sliep na de laatste, zodat ik maar één fles (de nachtvoeding) niet zelf geven kon. In het ziekenhuis ging het een heel stuk beter. De rust, de regelmaat en het inbakeren deden hem duidelijk erg goed, maar ook de speciale dieetvoeding, de Pepti, leek zijn werk te doen. Kaeden sliep als een roosje in het ziekenhuis. Het kostte aardig wat tijd en flink wat geduld om hem in slaap te krijgen, maar als hij eenmaal sliep sliep hij goed en moest ik me weer zo'n 4 uur zien te vermaken.
Na 6 dagen mochten we op proefverlof en omdat het thuis ook goed ging mochten we hem lekker thuis houden. De rust en regelmaat is thuis wel wat lastiger om vast te houden met nog 3 kinderen in huis. En als het niet een van de kinderen  was die begon te roepen als hij net sliep, dan begon er wel een hond te blaffen,  iemand te boren of te zagen buiten of werd er getoeterd. Dat was wel even wennen, voor hem, maar ook voor ons. In het begin kon ik me aan ieder geluidje enorm irriteren, bang dat Kaeden er wakker van zou worden. Gelukkig ging hij er steeds meer aan wennen, maar wij ook. Het kan nu eenmaal nooit helemaal stil zijn.

Na de ziekenhuisopname had hij nog wel heel veel onrust in zijn lijfje. Hier is de osteopaat mee aan de slag gegaan en ook dat gaat nu beter.

Ondanks dat er een hoop tekenen waren die wezen op koemelkallergie moest dit nog wel officieel aangetoond worden, vooral om de voeding, die behoorlijk prijzig is, vergoed te kunnen krijgen. Een 'dubbelblinde provocatietest' is hier voor nodig.

Dubbelblinde provocatietest
Deze test wordt op 2 verschillende dagen uitgevoerd doorgaans een week na elkaar. Het testpakket bevat 2 sachets met voeding. Aan 1 van de sachets is koemelkeiwit toegevoegd. Op de verpakkingen is niet te zien aan welke voeding het koemelk eiwit is toegevoegd. Per bezoek wordt 1 sachet open gemaakt en krijgt uw kind de voeding daaruit. Gedurende de test wordt uw kind geobserveerd m.b.t. klachten die ontstaan na het nuttigen van de voeding. Deze klachten kunnen zijn: jeuk, huiduitslag, benauwdheid, buik klachten en weigering van de voeding. Na afloop van de tweede test opent de kinderarts de code, waarna duidelijk wordt in welk van de twee voedingen de koemelkeiwit was toegevoegd. Aan de hand van de beschrijving van de klachten tijdens beide tests wordt vastgesteld of er wel of geen sprake is van een koemelkeiwit allergie.
Uw kind wordt gewogen, gemeten, de temperatuur wordt opgenomen en hij/zij wordt van top tot teen nagekeken door de kinderverpleegkundige en arts. Er wordt opgelet op eventueel aanwezige huiduitslag. Als uw kind erg verkouden is, last van diarree of verhoging heeft, is het mogelijk dat de arts besluit om de test uit te stellen. Uw kind krijgt ieder half uur steeds grotere porties melk in zijn mond. Dit kan via een spuitje, lepeltje, beker of fles. 

T= Tijdstip: 
T= 0 minuten: 0,1 ml in de mond 
T=20 minuten: 0,2 ml in de mond 
T=40 minuten: 0,7 ml in de mond 
T=60 minuten: 2 ml in de mond 
T=90 minuten: 7 ml in de mond 
T=120 minuten: 25 ml in de mond 
T=150 minuten: 70 ml in de mond 
T=180 minuten:1 -2 mnd: 70 ml in de mond 2 -4 mnd: 90 ml in de mond 4 -6 mnd: 120 ml in de mond 6 mnd: 190 ml in de mond

Na 5 weken Pepti volgde de eerste testdag, een week later de tweede. Voor ons was na de eerste testdag eigenlijk al duidelijk dat hij die dag de koemelkeiwitten in zijn voeding had. Hij was weer gigantisch winderig, had diarree, overstrekte, huilde en was de hele avond erg onrustig. De week erna had hij nergens last van. Toen de arts na de tweede testdag de envelop opende bleken we gelijk te hebben. Mijn moedergevoel zat er dus niet naast, Kaeden heeft koemelkallergie.

Het is fijn om daar nu duidelijkheid over te hebben, maar nog fijner is het dat het eindelijk beter gaat met hem. We kunnen hem eindelijk even in de box leggen, waar hij heerlijk kan spelen, hij kan eindelijk mee in de kinderwagen, zodat we lekker kunnen wandelen, in de auto brult hij niet meer de hele weg en hij kan zo een uurtje heerlijk om zich heen kijken als hij op schoot zit. Hij heeft een heerlijke lach en hij 'lult' soms de oren van je kop. Gewoon een blije baby. Na 3 maanden kunnen we nu eindelijk gaan genieten van ons mooie mannetje!

Klik hier om onze kleine praatjesmaker te zien :)

Iedereen ontzettend bedankt voor het meeleven 💕

Peuters

"Een peuter is een kind tussen circa één jaar en de instap in de kleuterschool. In Nederland is dat omstreeks 4 jaar, in Vlaanderen vanaf 2 jaar en 6 maanden. Tijdens deze periode leert het kind veel over sociale rollen, maakt grote vorderingen in zijn taalverwerving en ontwikkelt motorische vaardigheden" aldus Wikipedia. 

En wat voor vorderingen en vaardigheden... Ze gaat razendsnel!

Zelf doen

Na twee hele rustige, brave (je kan het je nu bijna niet meer voorstellen) peuters is Fien wel even van een ander niveau. We liggen iedere dag wel minstens 1 keer in een deuk om haar acties, maar ze beland ook wel een paar keer per dag op de gang, omdat ze graag haar eigen gang gaat en wel een hele sterke eigen wil heeft.

Het is soms heel makkelijk dat ze alles zelf wilt doen, maar ook soms zeer frustrerend en vermoeiend. Vooral als je haast hebt. Door mijn N.A.H. beschik ik niet over een hele grote dosis geduld meer en die heb je bij dit dametje wel echt nodig. 

Jazzlyn en Rivaro vinden het nog steeds wel makkelijk als ik hun boterhammen smeer, Fien pakt een opstapje, zet deze bij het aanrecht, pakt een bord, een mes, het beleg en hoppa, mevrouw ("Ik ben geen mevrouw, ik ben Phoenix!") staat een broodje te smeren. Dat daarbij dan de halve pot speculoos in haar mond verdwijnt nemen we maar even voor lief. 

Ze doet ook graag dingen waarvan je eigenlijk al weet dat het niet gaat lukken, maar mevrouw's wil is wet en dus gaat ze het toch doen. Soms verbaasd ze ons, omdat het uiteindelijk toch lukt en soms vraagt ze na lang worstelen toch maar hulp, maar opgeven doet ze niet. 

Broodje smeren is niet het enige dat ze graag zelf doet. Ook aankleden doet ze erg graag zelf en ze zoekt dan ook zelf haar kleding uit. Dat levert af en toe hilarische plaatjes op als ze beneden komt... 

Wat dat betreft is ze ook wel een echt meisje meisje. Soms komt ze wel vijf keer per dag omgekleed beneden, al zou ze het liefste de hele dag in een prinsessenjurk lopen. Ze vraagt iedere dag wel minstens 1x om 'mooie lippen' en ook de nagellak is niet aan te slepen. Ze gaat regelmatig stiekem de kamer van haar grote zus in en komt er dan weer uit als een soort clowntje en ze vind het heerlijk om door Jazzlyn opgemaakt te worden. 

Niets zo veranderlijk als een peuter

"Mama ik wil met je mee!" "Mama, ik wil thuis blijven" "Mama, wacht! Ik wil met je mee" vervolgens in de auto... "MAMA IK WIL HELEMAAL NIET MEEEE!!"  

Vast voor de meeste ouders behoorlijk herkenbaar. Fien heeft dit verheven tot topsport. Het begint in de ochtend bij het opstaan. Wel naar beneden, niet naar beneden, wel naar beneden... Dan het ontbijt. Kaas op brood, speculoos op brood, kaas op brood, speculoos op brood, ja echt speculoos. Brood op tafel en ja hoor... "mama ik wil geen koekjesbrood (Fientaal voor speculoos), ik wil KAAS!!". Dit gaat zo door tot ze naar bed is gegaan. Nachthemd/pyjama/nachthemd/pyjama/nachthemd en dan een uur nadat we het licht uit hebben gedaan een huilend meisje, drama dus, haar andere pyjama moest aan. Over drama gesproken... 

Waarom

Fien, wil je je barbies even opruimen? "Waarom?". Fien, ik ga Kaeden even naar bed brengen. "Waarom?". Fien, kom je eten? "Waarom?". Waarom is momenteel het meest gebruikte woord hier in huis. We zitten nu midden in de 'waarom fase'. Eigenlijk hoeven we niets meer te vragen aan Fien, want we weten toch het antwoord al. Het is zelfs zo erg dat dit het eerste was dat ze zei, toen ik haar gister slapend uit de auto tilde. Ze deed haar ogen half open en ja hoor, daar was hij weer... "Waarom?".  

Sociaal 

Ik verbaas me er dagelijks over hoe makkelijk Fien contact maakt met andere mensen. Volwassenen, kinderen, het maakt niet uit, ze is gek op iedereen. Gisteren waren we een dagje naar Landgoed Hoenderdaell. Terwijl ik de luier van Kaeden aan het verschonen was keek Tony samen met Fien foto's op zijn iPhone van het voeren van de Ringstaart Maki's. Dat vond Fien eerst doodeng, maar toen ze doorhad dat die niets doen vond ze ze geweldig. Ze lag in een deuk om de foto's en riep prompt tegen een oudere dame naast haar "Moet je kijken!" en wees naar de foto op papa's telefoon. De dame in kwestie leek even te twijfelen wat ze zou doen en stond toen toch op om de foto te komen bekijken. Geweldig hoe ze zo iedereen aan het lachen krijgt. Zelf vind ze het de normaalste zaak van de wereld, maar ik vind het erg bijzonder. Al beangstigt het me ook (want hoe makkelijk loopt ze vervolgens met vreemden mee?), toch hoop ik dat ze nooit veranderd 💕

Over mom-shaming en de mamamaffia

Op Facebook volg ik wat pagina's die met ouderschap te maken hebben. Regelmatig komt er een leuk of interessant artikel voorbij van een van deze pagina's. Het valt me op dat er, op welk artikel dan ook, vaak heftige reacties en daardoor nog heftigere discussies komen. Andere moeders worden totaal afgebrand. Dit fenomeen, ook wel mom shaming genoemd, is ook veel pagina's opgevallen denk ik, want de onderwerpen waar het heftigst op wordt gereageerd worden regelmatig herhaald. Zeer regelmatig. Alles voor de likes zullen we maar zeggen...

Degelijke, soms oersaaie mama's ontpoppen zich ineens tot fanatiek maffialid. Er zijn sinds de komst van social media verschillende mamamaffia's ontstaan. We hebben de Borstvoedingsmaffia. Als ik de Borstvoedingsmaffia mag geloven is het een wonder dat mijn flesgevoede kinderen allemaal nog leven. De Draagmaffia. Minstens 50 dezelfde (negatieve) reacties als er een niet-ergonomische drager wordt geshowd. Maar ook de Perfectemoedermaffia kan er wat van. Je kind met een iPad op de bank zetten? Hoe durf je! En wat dacht je van de Anti- en Pro-vaccinatiemaffia? Of de Geen-vast-voedsel-voor-6-maandenmaffia? Allemaal even fanatiek. 

Ik word er altijd een beetje opstandig van. Vooral van de borstvoedingsmaffia. Gewoon omdat het van die doordrammers zijn. En gewoon, omdat mij dat op dit moment het meest persoonlijk raakt. 12 weken lang vechten om de borstvoeding te laten slagen, op moeten geven en dan lezen dat iedereen borstvoeding kan geven en dat de opgevers geen doorzettingsvermogen hebben. Pardon my French, maar rot op hoor! En niet 1 keer zo'n reactie, nee tig keer. Deze maffia's roepen elkaar namelijk op om massaal te reageren, omdat ze anders bang zijn dat hun punt niet duidelijk genoeg is. 

Zelfs celebrity moms blijven niet gespaard, want die kunnen wel wat hebben, toch? Die kiezen er zelf voor om bekend te worden dus moeten ze hier maar tegen kunnen, toch?  

 

Alyssa Milano kreeg nare reacties op een 'brelfie', een selfie tijdens het borstvoeden. Pink kreeg onlangs een hoop kritiek over een foto van haar met haar kids in de keuken en Victoria Beckham en Hillary Duff waren het mikpunt, doordat ze hun kind een kus op de mond gaven. 

Ik kan ze hebben, na ruim 13 jaar moederschap van inmiddels 4 kinderen, maar een nieuwe mama kan hier ontzettend onzeker en verdrietig van worden en dat kan (of vooral mag) toch niet de bedoeling zijn? 

Waarom zou je dit doen?! Wat probeer je daar nu eigenlijk mee te bereiken? Doe je dat om andere mama's te helpen? Is het gewoon verveling? Of toch pure jaloezie? 

Willen we niet gewoon allemaal alleen maar het beste voor onze kids? We zijn het alleen niet eens over wat dan dat 'beste' is. Lets agree to disagree. Laten we het eens zijn dat we het oneens zijn. Zo simpel kan het zijn. Zo simpel zou het moeten zijn. 

Misschien doe ik met deze blog ook wel een beetje mee aan mom-shaming, maar

laten we elkaar dan vanaf nu proberen te steunen in plaats van af te branden, want is het moederschap niet al zwaar genoeg zonder al het commentaar van anderen? 

Moederhart

Mijn wekker gaat, maar ik ben al lang en breed beneden, nog steeds intens verdrietig. Mijn hart huilt, mijn hart schreeuwt het uit van de pijn. Ik heb het gevoel dat ik heb gefaald. Gefaald, omdat ik mijn kind, of eigenlijk kinderen, niet kon geven wat ze nodig hebben.

Mijn hele lichaam gaf aan dat ik hem uit dat akelige kille bedje moest pakken. Zijn gehuil ging door merg en been terwijl ook bij mij de tranen rijkelijk vloeiden.
Ik kan niet meer stoppen met huilen. Heb ik de juiste stap wel gezet? Ik weet het niet, mijn hart zegt van niet. Mijn hart zegt dat hij mij nodig heeft en dat ik hem nu in de steek laat. Mijn verstand zegt echter dat er wel iets moet gebeuren, omdat het hele gezin er nu onder lijdt. Dat ik afgepeigerd ben maakt me niet zoveel uit, dat ben ik na zoveel jaar NAH wel een beetje gewend, maar Jazzlyn die net voor haar laatste toetsweek zit, Fien, Rivaro, maar ook mijn relatie, ze hebben allemaal aandacht nodig die ik ze niet kan geven op dit moment.

Gisteravond moest ik hem achterlaten in dat kille bedje, mijn kleine mannetje, mijn cadeautje,  opgenomen op de kinderafdeling om het 'huilbaby-protocol' in te zetten. Hij is officieel een huilbaby. En daar is zowaar een protocol voor. Ik heb er wel eens over gelezen, maar nooit bij stil gestaan dat wij hier mee te maken zouden krijgen.
Vandaag is het hele circus in werk gezet. Maatschappelijk werk, pedagogisch medewerkers, artsen en verpleegkundigen, minimaal vijf dagen. Vijf lange dagen. En nog veel langere nachten. Ze willen dat wij thuis slapen om bij te komen, om bij te slapen, maar hoe moet ik bijkomen met zoveel pijn in mijn moederhart? Zo incompleet.

Mijn kleine mannetje, vandaag precies 8 weken oud. Wat doet het pijn om hem zo te zien, niet wetende wat hem dwars zit. Is het koemelkallergie? Reflux? Of toch flink overprikkeld? Ik tel in ieder geval de uren af tot we naar huis mogen.  En ondertussen ligt hij heerlijk te slapen... 😁

Overleven

Het is alweer 6 weken sinds mijn laatste blog. De blog die ik in de vroege ochtend van Koningsdag schreef. Sindsdien is het hier nogal chaotisch geweest. Beetje verwacht natuurlijk wel...

Even in het kort: Het ballonnetje hielp. En meer dan het ballonnetje was er ook niet nodig. We kwamen thuis, Tony ging gewoon naar zijn werk (je weet wel, Koningsdag en het spoor...), kids allemaal niet thuis, ik dacht ik plof op de bank met een beker thee en Netflix, lekker van de rust genieten, eindelijk. Nog even snel naar de wc en hoppa daar ging het ballonnetje. Meteen weeen ook,  weg rust... dus m'n moeder meteen in de auto naar mij toe, Tony meteen weer rechtsomkeert en allemaal op naar het ziekenhuis. Uiteindelijk heeft het toch nog zo'n 12 uur geduurd, wat ik zwaar vond, vooral ook omdat ik nu in de nacht ben bevallen en hierdoor meteen al een hele nacht slaap mistte. Ik had ook niet echt tijd om bij te komen, want ook al was het medisch, ik werd zo snel mogelijk het ziekenhuis weer uit gebonjourd. 02.45 bevallen, 06.00 uur weer naar huis. Niet echt een fijne start voor een moeder met een NAH.

Kaeden is een heerlijk ventje, we hebben een heerlijke kraamweek gehad met een geweldige kraamverzorgster (Alle lof voor jou, Iris ;-)), maar hij huilt veel op het moment en ik vind de gebroken nachten, de borstvoeding, de krampjes en alles wat er bij komt kijken loeizwaar. Ik wil niet klagen (maar ik doe het lekker toch), maar het is me vies tegengevallen. Daar waar ik bij Fien al na 5 dagen langs de lijn stond op het voetbalveld ben ik nu de eerste twee weken de deur niet uit geweest. En nu zelfs na 6 weken kom ik nog amper de deur uit. Zo kom ik natuurlijk nooit van die overtollige kilo's af. Het zal vast snel beter gaan allemaal hoor, maar nu is het echt even overleven. Tropenjaren noemen ze dat toch? Ik hoop toch echt dat ze eigenlijk tropenweken bedoelen ;-)

Ok, genoeg geklaagd! Want wat zijn we allemaal verliefd op dit mannetje... mannetje inderdaad! Negen maanden lang dachten we dat er een klein meisje in mijn buik groeide, maar wat zaten we ernaast. Op 28 april 2017 is onze prachtige zoon Kaeden geboren. Ons gezin is compleet 💗

Koningsdag

06.15 uur en ik zit beneden. Op zich niet zo vreemd op 27 april, maar terwijl bijna heel Nederland zich klaar maakt om op een kleedje in de stad te gaan zitten blauwbekken, om naar een muziekfestival te gaan, om zich lam te zuipen in de kroeg of om te gaan werken, kan ik gewoon al een tijdje niet meer slapen. En dat nadat ik pas tegen enen sliep.

Op deze Koningsdag mag ik me om 10.30 melden in het ziekenhuis voor een ballonnetje. Niet voor een feestelijke oranje ballon ter gelegenheid van de 50e verjaardag van de koning, maar een ballonkatheter.

Dat ballonnetje was nogal een tegenvaller. Toen ik zo ver in de zwangerschap van Fien was had ik al 2 cm ontsluiting en was ik dus 'inleidbaar'. Toen ik een paar avonden terug wat kramp kreeg was ik er dan ook van overtuigd dat ik al prima inleidbaar zou zijn of dat dat niet eens meer nodig was. Dikke tegenvaller dus toen dat dinsdag niet zo bleek te zijn en ik nog geen datum had toen we de deur uit liepen bij de klinisch verloskundige.

Nu is het dus onzeker wanneer ik zal worden ingeleid, want die ballonkatheter moet eerst nog voor de ontsluiting gaan zorgen. En daar word ik onrustig van als N.A.H.-er, die tegenslag en onzekerheid. Dat ik ook nog meerdere keren duizelig ben geweest afgelopen 1,5 week helpt ook niet  erg mee. Iedere keer zo'n flashback naar mijn C.V.A.'s. Ik slik vanaf week 37 geen bloedverdunners meer en dat zorgt, net als tijdens mijn vorige zwangerschap, toch wel weer voor wat spanning. Zeker als ik dan net als voor de infarcten zo duizelig word. Ik ga er vanuit dat ik gewoon te druk ben en dat dat de oorzaak van de duizeligheid is, maar spannend is het wel.  Dus lukt het nog steeds niet om de rust te pakken die ik eigenlijk zo hard nodig heb en zit ik hier om 06.30 achter de Macbook op Koningsdag.

Geen oranjebitter, maar een beker warme melk. Proost!


P.S. Voor iedereen die vandaag wel gaat zitten blauwbekken op een kleedje, naar een festival gaat, zich gaat lamzuipen in de kroeg of moet werken: Veel plezier! En iedereen die dat niet gaat doen ook een fijne Koningsdag natuurlijk!

Aftellen

Ik ben nu 38 weken zwanger. Aangezien het de bedoeling is dat ik week 39 zal worden ingeleid tellen we nu dus echt af. Een week. Nog maar 1 week! Of korter natuurlijk. 

Deze zwangerschap is echt bizar snel gegaan. Dat zal ongetwijfeld te maken hebben gehad met de verhuizing en alles daar omheen en dit hadden we ook wel een beetje verwacht, maar ik heb nu echt het idee dat ik met mijn ogen knipperde en dat het al (bijna) voorbij was. En dus probeer ik nu nog even volop van het getrappel in mijn buik te genieten, want het kan nu zomaar ieder moment voorbij zijn. Mijn 'vluchttas' staat klaar, klossen onder het bed en ook dat verschrikkelijke kraammatras ligt weer op mijn bed. Zo'n zeiltje onder je hoeslaken. Omdraaien ging al niet zo makkelijk meer (ik voel me net een walvis die teruggeduwd moet worden naar zee), maar dit gaat nu ook nog eens gepaard met een hoop gekraak. En dan lekker zwetend wakker worden, omdat zo'n ding niet ademt. Ik twijfel nog steeds of ik hem er op laat liggen of toch maar de gok neem. 

Nu bijna alle klusjes in huis zijn afgerond hebben we eindelijk tijd voor andere dingen. De naam bijvoorbeeld. Ja echt, ik ben 38 weken zwanger en we hebben nog geen naam. Hoe erg is dat?! Ik heb echt wel af en toe gezocht, maar we waren gewoon zo druk dat het er nooit echt van kwam. We schoven het steeds vooruit met het idee dat we daar na de verhuizing nog genoeg tijd voor zouden hebben.

Het lijstje met meisjesnamen dat we hadden gemaakt toen ik zwanger was van Fien stond nog steeds in mijn telefoon dus dat scheelde al heel veel. Maar omdat we halverwege de zwangerschap al wisten dat dat een meisje was bleef het toen bij een lijstje meisjesnamen en heb ik het jongenslijstje meteen na de echo gewist. En juist die jongensnaam vind ik nu zo moeilijk. Voor een meisje zijn we er wel zo'n beetje uit, voor een jongensnaam nog steeds niet. Op dit soort momenten is het handig als je genoegen neemt met een top-10 naam, dat je het niet erg vind dat je kind later op school met een nummertje achter zijn naam wordt geroepen, of net als bij Opsporing Verzocht met de eerste letter van zijn achternaam achter zijn voornaam. Nee, ik zou ik niet zijn als ik het mezelf niet weer moeilijk moet maken door de website van de SVB erbij te houden om te kijken of de betreffende naam niet al te vaak voorkomt. De naam die in 2016 helemaal niet is gegeven krijgt bonuspunten, de meisjesnaam die nu onze voorkeur heeft bijvoorbeeld, maar ik ben al tevreden als de jongensnaam minder dan 1000 keer is gegeven, want anders gaat het helemaal niet meer op tijd lukken vrees ik. Goed, we zoeken dus nog even door deze week en hopen ondertussen dat de bevalling niet eerder begint.

We hebben nu ook eindelijk tijd om op zoek te gaan naar een andere auto. In onze oude Volvo V40 passen Jazzlyn, Rivaro en Fien net aan samen op de achterbank, maar ruimte voor nog een kind is er natuurlijk niet meer, dus speur ik Marktplaats, Autotrack en Autotrader af naar een leuke 7-zitter. In hoeverre een 7-zitter leuk kan zijn. We begonnen onze zoektocht gister bij De Goede in Stompetoren. Leuke auto, maar die verkoper dacht dat ik achterlijk was of nog nooit een auto had gekocht of verkocht denk ik. Ik weet dat ons oude bakkie niet heel veel meer waard is, maar met 200 euro inruilwaarde beledig je haar en ons, dus waren we na de proefrit snel weer weg. Op naar de volgende. Vandaag met een heel lijstje op weg, eerst 3 auto's in Heerhugowaard. Verder dan de eerste was niet nodig. Dat kan ook weer van het to-do/to-buy lijstje af. Net op tijd! 

Tadaaaa!

Verder begint het nu echt wel zwaarder te worden en gaat mijn buik aardig in de weg zitten. Ik krijg nog net (als mijn voeten niet te dik zijn) mijn All Stars aan en achter Fien aan rennen gaat hem niet meer worden, dus komt ze momenteel met een hoop weg, maar ondanks dat mag ik echt niet klagen, want verder kan ik eigenlijk alles nog. 

Het lukte vorige week zelfs nog om Fien een middagje bij me te dragen in de Tula!

En nu ga ik eerst dat kraammatras van het bed afhalen. Tot de volgende! 

Druk

Hoogzwanger, NAH, verhuizen, klussen, 3 kinderen, controle freak, perfectionistisch en nesteldrang. 

Een van deze dingen is vaak al zwaar. Een combinatie van meerdere is nog zwaarder. Een combinatie van allemaal is echt killing. 

Het zat bij ons natuurlijk ook niet helemaal in de planning. Of zeg maar gerust helemaal niet. Op die verhuizing na dan. Zelfs dat klussen had ik graag een keer overgeslagen, maar we besloten een veel te dure keuken en vloer uit te zoeken voor ons nieuwe huis dus moesten we toch zelf aan de slag in plaats van alles uit te besteden. 

Toen we er achter kwamen dat ik zwanger was ging ik natuurlijk meteen rekenen. De planning was dat we de sleutel van ons nieuwe huis nog voor de kerst zouden krijgen. Ongeveer 4,5 maand voordat ik zou bevallen dus, prima, dacht ik. Eindelijk eens ruim op tijd voor mijn bevalling klaar met klussen, want dat is mij nog nooit gelukt.
Maar het werd niet voor de kerst, het werd de eerste week van februari pas. Bijna 2 maanden later dus. En toen werd het dus al een beetje een ander verhaal. 

Ik probeerde vervolgens alles zo strak mogelijk te plannen, zodat we toch nog ruim voor de bevalling klaar zouden zijn en ik tijd genoeg had om bij te komen van de hectische periode. 

Die planning zorgde meteen al voor een hoop stress. Echt, ik had niet verwacht dat het inplannen van alle werkzaamheden in een nieuwbouwhuis zo lastig kon zijn. Vooral als je pas 2 weken vooraf de definitieve opleverdatum te horen krijgt.  

Uiteindelijk had ik de planning naadloos rond. 

En toen kwamen de tegenslagen. 

Een NAH en tegenslagen? De meeste van mijn lotgenoten weten vast wel wat dat met je doet. Ik kan er in ieder geval niet mee omgaan. Het kost zoveel energie om om te schakelen, om me er bij neer te leggen dat het anders is of anders moet, om het uit mijn hoofd te halen. Kostbare energie. Vooral als je gaat verhuizen. En al helemaal als je dat nog zwanger doet ook. 

En nu ben ik dus 37 weken zwanger, ga ik over uiterlijk 2 weken bevallen en zijn we nog niet klaar. Er zijn nog steeds wat klusjes die nog niet gedaan zijn of nog niet af zijn en dat terwijl de energie nu toch echt wel een beetje op is (als die al niet al lang al op was). Het zijn kleine dingen, maar ik wil ze, perfectionistisch als ik ben, wel klaar hebben voor de bevalling. En dus ben ik nog steeds druk. Niet alleen in huis, maar vooral ook in mijn hoofd. En daardoor wil het slapen dan weer niet lukken, want voor mijn gevoel heb ik helemaal geen tijd om te slapen. Alles blijft in mijn hoofd spoken.

Ik heb al van alles geprobeerd, maar het mag allemaal niet baten. En dus doe ik het met een paar uurtjes slaap nu. En daar word ik natuurlijk niet gezelliger van. 

Hoogzwanger, NAH, verhuizen, klussen, 3 kinderen, controle freak, perfectionistisch, nesteldrang en slaaptekort. 

Arme Tony en de kids.




Toch nog even goed nieuws om mee af te sluiten: de babykamer is klaar voor ons cadeautje!

 Binnenkort meer foto's van ons huis!

Dit is echt de laatste keer, dus...

Je laatste zwangerschap... Wat zou je echt moeten doen voor het niet meer kan? 

Tijdens mijn eerste laatste zwangerschap, toen ik zwanger was van Rivaro, wilde ik heel graag een 3D echo laten maken. Toen ik zwanger was van Jazzlyn was dit net nieuw en vond ik het er nog een beetje eng uitzien. Nu wilde ik dit na alle goede verhalen en mooie foto's wel graag uitproberen dus deden we een 3D echo.

Tijdens mijn vorige laatste zwangerschap, toen ik zwanger was van Fien, was dit een newbornshoot. Al vroeg in de zwangerschap ging ik op zoek naar een goede fotograaf. Ik werd verliefd op de foto's van Marije van M-Photography. Ik nam meteen contact met haar op zodat dat maar vast stond. En wat was het geweldig! Wat een geduld had Marije met ons wakkere meisje en wat een ontzettend mooie foto's en bijzondere herinnering hielden we hier aan over! 

Al was ik klaar met zwanger zijn en kinderen krijgen, er kwamen toch af en toe wel eens dingen voorbij dat ik zei of dacht "mocht ik ooit ooit ooit nog eens zwanger zijn, ga ik dat doen!"
Een van die dingen was zwangerschapsyoga, ik was wel nieuwsgierig hoe dit zou zijn, maar aangezien ik in de meeste omschrijvingen las dat het toch vooral gericht is op dames die hun eerste kindje verwachten ben ik afgehaakt. Ook hadden we het nu natuurlijk wel erg druk met klussen en verhuizen dus kwam het ook niet erg goed uit.

Wat me ook geweldig leek was een 'gender reveal taart'. We zouden dan de arts of echoscopiste het geslacht op een briefje laten schrijven, dit zouden we dan naar een taartenmaker brengen en die een mooie taart laten maken met een roze of blauwe vulling. De taart zouden we dan samen aansnijden in het bijzijn van onze familie en dan zouden we dus pas het geslacht weten. Maar dit werd zo populair het afgelopen jaar dat ik ook hiermee ben afgehaakt. 
We hebben wel de envelop thuis liggen voor het geval dat, maar hij is nog steeds gesloten en met nog ruim 4 weken te gaan blijft dat ook zo. Na 3 zwangerschappen wel het geslacht vooraf te weten is dit nu toch veel leuker dan zo'n taart? De envelop schreeuwt soms echt wel mijn naam hoor, maar ik blijf sterk!

Als laatste had ik nog een zwangerschapsshoot op het lijstje staan. De aller aller laatste kans om mijn zwangere buik mooi vast te laten leggen. Ik wilde geen standaard studioshoot dus ging op zoek naar iets 'anders'. Dit vond ik bij Zo Mooi! Fotografie in mijn eigen woonplaats Zwaag, die net een paar prachtige nieuwe zwangerschapsshootjurken (die houden we er in voor galgje!) binnen had. Zij maakt hele bijzondere foto's in de natuur en dit was precies wat ik zocht. 
Toch sloeg naar mate de zwangerschap vorderde de twijfel toe. Ik ben al behoorlijk aangekomen en voel me gigantisch. Moet dat nou op een foto die je waarschijnlijk de rest van je leven bewaard? Ik vind foto's van mezelf sowieso al verschrikkelijk, laat staan met 20 kilo extra. Ik hield mezelf voor dat ik het nu veel te druk had voor een shoot en liet het dus varen. 
Tot ik op de Facebookpagina van Zo Mooi! Fotografie, Fotografie Hoorn, voorbij zag komen dat ze deze maand nog plek had voor een paar shoots. Het was nu of nooit en dus trok ik toch maar de stoute schoenen aan en nam contact op met deze fotografe.
Ook maakte ik een afspraak bij Knipsalon Hoorn. Eline zorgde voor een prachtige kleur in mijn haar en werkte mijn laagjes bij, Saskia toverde binnen no-time mijn steile haar om in een volle bos krullen. 

Dit zorgde voor net dat beetje zelfvertrouwen dat ik nodig had voor de shoot. 

Om 12.00 uur had ik bij Judy in haar studio afgesproken om daar eerst om te kunnen kleden. Ik voelde me meteen op mijn gemak bij haar. Nadat we mij in de super gave jurk van Mii-Estilo hadden gehesen die ik had uitgekozen gingen we richting het park. Er scheen een heerlijk lentezonnetje dus het weer zat in ieder geval mee. Wat een super locatie had ze uitgekozen! De hele shoot ging als vanzelf en was voorbij voor ik er erg in had.
Dezelfde middag ontving ik al een preview en wat voor een! 

Ik ben echt blij dat ik deze 'dit is echt de laatste keer, dus...' wel heb doorgezet, want inmiddels heb ik de rest van de foto's ook mogen zien en ik had nooit verwacht dat ik foto's van mezelf zo mooi zou kunnen vinden. Echt een aanrader!

Met nog maar zo'n 4 weken te gaan vraag ik mij nu af: Zijn er dingen die ik absoluut nog zou moeten doen tijdens deze laatste zwangerschap? En voor de mama's onder ons: wat wilde jij graag tijdens je (laatste) zwangerschap doen?

Oeps...

Na Jazzlyn en Rivaro was ik klaar. Ik heb mezelf nooit met een groot gezin gezien dus 2 was echt wel genoeg. En praktisch. Met z'n vieren pas je makkelijk in iedere auto, hotelkamer, etc. 

Na mijn herseninfarcten miste ik steun van mijn man en besloot ik dat het leven te kort is om ongelukkig te zijn. Ik zette een punt achter mijn huwelijk. Tijdens mijn werk leerde ik Tony kennen. Het klikte direct tussen ons en van het een kwam het ander. We gingen al vrij snel samenwonen en na een tijdje ging het toch wel een beetje kriebelen bij me. Tony is gek op Jazzlyn en Rivaro, maar een kindje van ons samen zou toch ook wel heel speciaal zijn. Ik wilde eigenlijk schrijven dat niet veel later daar dan Fien was. Maar zo simpel was het niet en het voelt dan ook niet goed om te doen alsof het dit wel was. 

Tony's vader is helaas overleden aan de ziekte van Huntington. Een verschrikkelijke erfelijke aandoening die bepaalde delen van de hersenen aantast. Langzaam verlies je de controle over al je spieren. Doordat zijn vader de ziekte had, had ook Tony hier 50% kans op.

 50 procent!! 

Toen ik dit hoorde moest ik wel even slikken. Niet alleen door het idee dat hij misschien dezelfde lijdensweg stond te wachten, maar later ook door het idee dat hij de ziekte door zou kunnen geven als hij zelf vader zou worden. Zwanger worden zonder hier zekerheid over te hebben was voor mij dan ook geen optie. Iedere keer dat hij zich stootte, iedere zenuwtrek maakte mij gek, maar het was aan hem of hij zich wilde laten testen of niet. Toen Tony er aan toe was om zich te laten testen hebben we ons door laten sturen naar het LUMC om het traject te starten. Gesprekken met de arts en de psycholoog volgden, bloed werd afgenomen. We waren er klaar voor. Weken van onzekerheid gingen we in. We besloten om met de uitslag te wachten tot na onze vakantie. We hebben volop genoten van onze vakantie naar Disneyland om daarna terug naar de realiteit te gaan. De uitslag. Wat een dag. Ik was op van de zenuwen. Gelukkig liet de arts ons niet lang in spanning en gingen we naar huis met heel goed nieuws. Wat een opluchting! 
De opluchting was zo groot, dat ik de volgende dag zwanger was... En 9 maanden later was daar Phoenix. 

Fien was dan toch echt de laatste! Ze is een pittige dame en al genieten we volop van haar uitspraken en streken, we hebben onze handen vol aan haar.  De maxi-cosi ging de deur uit, net als de Bugaboo en het babyspeelgoed. Ook de babykamer stond al te koop. Ik was echt klaar. 

Door de herseninfarcten is anticonceptie wel een dingetje geworden. De pil moest ik laten liggen. Ook de prik, ring, pleister en het staafje waren een no-go geworden. Wat blijft er dan over? Eigenlijk alleen het spiraaltje. En condooms natuurlijk. 
Ik heb het spiraaltje geprobeerd. Het klonk ideaal, maar het was geen succes. Meer wel bloeden dan niet, haaruitval, acne. Na een jaar was ik er helemaal klaar mee. Eruit dat ding! Over op condooms dan maar. 

Dat dat ook geen succes is bleek 33 weken geleden.

In augustus vorig jaar had ik rond de tijd van mijn menstruatie een flinke bloeding. Het was zo heftig dat ik een miskraam vermoedde. Toen de maand erna mijn menstruatie uitbleef kreeg ik het toch wel een beetje warm. Om snel uit de onzekerheid te zijn, want dat vreet kostbare energie, haalde ik een test. Tony had vroege dienst, maar ik wilde zeker zijn en deed de test meteen in de ochtend. Ik nam me voor om de test te doen en dan de was te gaan vouwen. De uitslag zou toch wel nagatief zijn en zou ik later wel zien. Ik kreeg niet de kans. Nog voor ik de Kruidvat test neer kon leggen verschenen er 2 dikke strepen. 

Oeps... 

En nu? Ik durfde nog niets tegen Tony te zeggen, maar kocht meteen een Clearblue test en stuurde Tony een whatsappje.

Ik deed alsof ik van niets wist. Best lastig wanneer de zenuwen (en hormonen) door je lijf gieren. Ondertussen wisten mijn vriendinnen het eerder dan Tony, want tja, zoiets kun je natuurlijk niet de hele dag voor jezelf houden, toch? ;-)
Toen hij eindelijk thuis was, mijn god wat duurde die dienst lang, deed ik de test.

Linkje naar de video met Tony z'n reactie op de test ;-)

Daarna mocht natuurlijk ook Rivaro het weten. 

En een linkje naar Rivaro z'n reactie op de test ;-)

Je leert je tiener over veilig vrijen en word zelf ongepland zwanger. Nou ja, een beter voorbeeld van hoe je het niet moet doen en hoe snel het kan gaan is er niet zullen we maar zeggen ;-) We hebben echt wel even tijd nodig gehad om aan dit idee te wennen allemaal. Ik zag aardig wat beren op de weg. We waren net verhuisd naar een tijdelijke woning en er stond natuurlijk nog een verhuizing op de planning. En 4 kinderen! Hoe ga ik dat overleven? Waar haal ik de energie vandaan?!

Maar het heeft zo moeten zijn denk ik en we hebben liefde genoeg voor nog een kindje dus zorgen we er samen voor, met wat hulp hier en daar, dat dit goed komt. En dan gaat er een knoop in. 

N.A.H.

Een N.A.H.: Niet Aangeboren Hersenletsel. 

Op zaterdagochtend 21 november 2009 ging ik nietsvermoedend een rondje hardlopen. 

Rivaro, die toen 2,5 jaar was, had ik mee in de kinderwagen zoals ik wel vaker deed. Het ging niet zo lekker, een beetje vermoeid dacht ik, maar ineens lag ik aan de andere kant van de weg in de modder, kinderwagen op z'n kant. Ik kreeg de kinderwagen niet overeind en zelf opstaan lukte ook niet. Al snel verzamelde zich mensen om mij heen. Ik schaamde me rot, daar lag ik dan in de modder langs weg, alle ogen op mij gericht, van steeds meer mensen. Rivaro hebben ze gelukkig snel overeind geholpen. Ik vroeg een helpende hand om op te staan, dan kon ik weer verder, maar een van de omstanders vertelde dat ik niet kon staan. Niet staan? Ik voelde me prima, weer staan en dan maar rustig naar huis, bijkomen en schone kleding aan. Ze hielpen me overeind, maar hij had gelijk. Mijn linker helft deed niets. Een stoel stond al klaar.

 "Je mond hangt scheef, ik bel 112!" zei dezelfde omstander. Je mond hangt scheef?? "Dat kan niet, ik ben 26!" 

Maar het kon wel, die omstander bleek een arts en zag (gelukkig) direct wat er aan de hand was. Eerst politie met loeiende sirenes, vervolgens een ambulance. De kracht in mijn linker lichaamshelft kwam langzaam terug dus ik kon zelf mijn man bellen om onze zoon op te halen en ik kon zelf in de ambu stappen. "Daar gaat mijn vrije weekend" grapte ik tegen de ambulancebroeder onderweg, niet wetende dat ik daarna nog genoeg vrije weekenden zou gaan hebben. Het ging onderweg weer fout. Aangekomen op de eerste hulp volgde een hoop onderzoeken en ging ik door de CT scan. De diagnose was duidelijk, er zat een bloedpropje vast in mijn hersenen. De behandeling, trombolyse, werd gestart en ik werd door de neuroloog gefeliciteerd met de goede afloop. Wat een opluchting. Net toen iedereen mijn kamer verliet om mij te laten rusten voelde ik zo het gevoel aan mijn linker kant weer wegzakken. Volledig gevoelloos, totaal geen kracht. Ik zag mijn leven in een flits aan me voorbij gaan. Ik kon met heel veel moeite overeind komen om op de bel te drukken. 
De neuroloog besloot de trombolyse, ondanks het gevaar op inwendige bloedingen, nogmaals te starten. Dit was mijn redding. 

Ik heb gevoeld hoe het is om halfzijdig verlamd te zijn, maar heb geluk gehad dat ik de juiste mensen op het juiste moment om mij heen had, waardoor ik er nog ben en de schade beperkt is gebleven. Ik ben ze hier eeuwig dankbaar voor.

Maar ik heb dus wel een NAH. Je ziet niets aan mij, maar het is er wel. Vooral in mijn hoofd. Een stukje hersenen doet het niet meer en daardoor kosten veel dingen meer moeite. Ik ben dan ook altijd moe. Er is geen moment dat ik niet moe ben. 

Mijn geliefde baan als hoofdconducteur moest ik opgeven en na een strijd van 4 jaar om nog te kunnen werken mocht ik helemaal stoppen. Ik ben volledig afgekeurd. Dat geeft rust, maar ook weer niet. Ik mis mijn werk, mijn collega's en sociale contacten. Even over iets anders praten dan de kinderen. Even geen billen afvegen en 1000x keer "mama, mama, mama". Maar het is zoals het is en het niet werken heeft, vooral straks met 4 kinderen, ook zijn voordelen natuurlijk. En daar probeer ik nu zoveel mogelijk van te genieten.